«Ηρθα στην Ελλάδα για να γλιτώσω τη φυλάκιση στο Ιράν. Αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι η Ευρώπη είναι πολύ χειρότερη», λέει πρόσφυγας που είναι στη Μόρια.
Στη μαρτυρία του, την οποία φιλοξενεί η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Independent, ο Αράς Χαμπάι περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση στο κέντρο υποδοχής στη Μόρια της Λέσβου. «Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα… μία μάνα και το παιδί της κάηκαν μπροστά στα μάτια μου», λέει μεταξύ άλλων.
Αναλυτικά, η συγκλονιστική μαρτυρία του Ιρανού:
«Εχω συνηθίσει να καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου. Με έχει βασανίσει η αστυνομία σε φυλακές από την Τεχεράνη ως την Κωνσταντινούπολη. Αλλά η αντιμετώπιση που έχουμε εδώ, στα χέρια της ΕΕ, με έχει σοκάρει. Στην πραγματικότητα, ως απεργοί πείνας, στο Ιράν θα μπορούσαμε να είχαμε πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη που μας έχουν αρνηθεί οι ελληνικές αρχές.
Πώς τολμούν να μιλούν στην όμορφη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πώς τολμούν να μιλούν για ανθρωπισμό, νομοθεσία και δημοκρατία; Πώς τολμούν να καταδικάζουν τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλες χώρες όταν παραβιάζουν οι ίδιοι, εδώ, τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Η παραστρατιωτική αστυνομία του Ιράν πυροβόλησε και σκότωσε τον πατέρα μου περίπου πριν από δύο δεκαετίες, αφού απολύθηκε από τη δουλειά του επειδή διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες. Από τότε έχω εργαστεί με τον οργανισμό μου για τα ανθρώπινα δικαιώματα- τον Hamyaran-E-Mehrandish Association- για την παροχή φαρμάκων, ρουχισμού και τροφίμων σε φτωχούς εργάτες όπως ο πατέρας μου.
Ομως, επειδή είχα ανθρωπιστικές δραστηριότητες και πήρα συνεντεύξεις από κάποιους φτωχούς Ιρανούς με κάμερα, το καθεστώς με κατηγόρησε ότι έφτιαξα παράνομη πολιτική ομάδα. Με έστειλαν στη φυλακή για τα αόριστα εγκλήματα της «προσβολής του ανώτατου ηγέτη του Ιράν» και της «προπαγάνδας κατά του καθεστώτος του Ιράν».
Στη φυλακή, με έβαλαν στην απομόνωση για έξι μήνες και με χτύπησαν βάναυσα, με αποτέλεσμα να χάσω τα δόντια μου και να πάθω ρήξη σε τένοντες. Βίωσα έξι εικονικές εκτελέσεις και ο αδελφός μου δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Ακόμη και μετά την αποφυλάκισή μου, με χτύπησαν στον δρόμο αστυνομικοί με πολιτικά, που κατάσχεσαν και κατέστρεψαν την κάμερά μου με όλη τη δουλειά μου. Οταν με απείλησαν με 15ετή φυλάκιση, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την οικογένεια και την πατρίδα μου.
Ο αδελφός μου, Αμίρ, κι εγώ είμαστε από το Ιράν και οι άλλοι απεργοί πείνας από το Ιράκ και τη Συρία, αλλά όλοι ήρθαμε στην Ευρώπη για προστασία: κάποιοι για να γλιτώσουν τις βόμβες και τους τρομοκράτες, άλλοι τη δολοφονική βία απολυταρχικών κυβερνήσεων. Αλλά οι ελληνικές αρχές μας αντιμετωπίζουν σαν εγκληματίες. Τα συρματοπλέγματα και τα κελιά φυλακών δεν είναι κατάλληλα για πρόσφυγες.
Από τη μέρα που το σκάσαμε από την κόλαση που ζούσαμε στις πατρίδες μας και γίναμε πρόσφυγες στην Ευρώπη, έχουμε υποστεί τις χειρότερες μορφές ψυχολογικού βασανισμού. Μας έχει ταπεινώσει και χτυπήσει η αστυνομία. Μας έχουν αρνηθεί το δικαίωμα στην εργασία και αν εργαστούμε, μας εκμεταλλεύονται.
Μας αφαίρεσαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τον χειμώνα στη Μόρια άνθρωποι πέθαναν από το κρύο και την πείνα τη νύχτα, παγώνοντας στις λεπτές τέντες για μήνες. Είδα μία μητέρα και την κόρη της να καίγονται μπροστά στα μάτια μου, σε φωτιά στον καταυλισμό. Οι αρχές είδαν τις οικογένειές μας να πεθαίνουν δίπλα μας και δεν έκαναν τίποτα, πέρα από το να προσπαθήσουν να απελάσουν παράνομα τον αδελφό μου.
Είμαστε αδέλφια, φτάσαμε την ίδια ημέρα και είμαστε αμφότεροι πολιτικοί ακτιβιστές. Είχαμε τις ίδιες εμπειρίες. Παρόλα αυτά, το δικό του αίτημα για άσυλο απορρίφθηκε ενώ το δικό μου έγινε δεκτό. Οι αρχές προσπάθησαν να τον απελάσουν ενώ είχε κάνει έφεση και μαζί με δικηγόρους και την Υπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες καταφέραμε να τον βγάλουμε από το σκάφος την τελευταία στιγμή.
Ομως, από εκείνη την ημέρα είναι στη φυλακή για δύο μήνες, παρότι είναι αθώος για όλες τις κατηγορίες. Οπότε ξεκινήσαμε την απεργία πείνας πριν από 14 ημέρες, απαιτώντας την αποφυλάκιση του αδελφού μου και πολλών άλλων προσφύγων όπως εκείνος.
Κάθε ημέρα που περνά, η κατάστασή μας επιδεινώνεται. Για τον αδελφό μου και τους άλλους τρεις που κάνουν απεργία πείνας μέσα στη φυλακή στη Μόρια, τα βάσανα είναι μεγαλύτερα. Οταν έκανα απεργίες πείνας στην φυλακή Εβίν στο Ιράν, επέτρεπαν σε φίλους και συγγενείς μας να φέρουν αλάτι και νερό, για να μην πεθάνουμε. Αυτά τα βασικά δικαιώματα τα αρνήθηκαν σε εκείνους που κάνουν απεργία πείνας στη φυλακή στη Μόρια.
Δεν έχουν πρόσβαση σε αλάτι ή ζάχαρη για να βάλουν στο νερό και να εμποδίσουν την ταχεία επιδείνωση της υγείας τους. Η αστυνομία έχει απαγορεύσει στους επισκέπτες να τους φέρνουν αυτά τα πράγματα και μέχρι τώρα δεν τους έχει επισκεφθεί γιατρός.
Στη μοναχική αγρυπνία μου σε πλατεία στο κέντρο της πόλης, είχα την τύχη των επισκέψεων της αστυνομίας: με παρενοχλούν διαρκώς και με μεταφέρουν στον σταθμό, μας παίρνουν από το κέντρο και κατάσχουν τα τηλέφωνα φίλων μου. Ακόμη και ο αντιδήμαρχος ήρθε να με κοροϊδέψει, σχίζοντας τις φωτογραφίες του φυλακισμένου αδελφού μου και των φίλων, να μου πει ότι είμαι ανεπιθύμητος εκεί και ότι πρέπει να φύγω.
Ετσι, βρήκα κάποιο κοινό έδαφος με τον δήμαρχο, την αστυνομία και τα δικαστήρια. Ολοι συμφωνούμε ότι οι πρόσφυγες πρέπει να μπορούν να εγκαταλείψουν αυτή τη χώρα.
Το αίτημά μου προς την ΕΕ δεν είναι ακραίο ή παράλογο: να τηρηθούν και τα 31 άρθρα της Ευρωπαϊκής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σεβαστείτε τα δικά σας λόγια και τους δικούς σας νόμους».
