Την πρώτη της συνέντευξη στο LGBTQI περιοδικό, Antivirus, έδωσε η Ζέτα Μακρυπούλια, μιλώντας, μεταξύ άλλων, εκτός από την απόφασή της να γίνει ηθοποιός για τα ομόφυλα ζευγάρια, το coming out και την αποδοχή της κοινωνίας, αλλά και για τι θα απαντούσε σε έναν ομοφοβικό λόγο.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Άμα η Ζέτα Μακρυπούλια έγραφε ένα σενάριο για τη ζωή της, σε ποια σημεία θα στεκόταν;
Να σου πω, αρχικά, ότι δεν πιστεύω πως η ζωή μου μπορεί να γίνει σενάριο, γιατί μάλλον δε θα είχε και τόσο ενδιαφέρον. Σίγουρα, πάντως, θα είχε πληροφορίες, αλλά και κάποιες διευκρινήσεις γύρω από πράγματα που έχουν ειπωθεί για εμένα στο παρελθόν – για ιστορίες που λένε ότι έχουν γίνει, αλλά είναι ψέμματα. Θα στεκόμουν σίγουρα στην παιδική μου ηλικία, αλλά και στο πώς διένυσα μια συγκεκριμένη δεκαετίας της ζωής μου, που συνέβησαν κάποια δύσκολα πράγματα. Από εκεί και πέρα, θα προσπαθούσα να περιγράψω ένα κορίτσι που δεν επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να έχει τρελά όνειρα και που μετά «μπλέχτηκε» σ΄αυτή τη δουλειά. Ένα κορίτσι που φοβόταν την έκθεση και που δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι θα γινόταν ηθοποιός.
Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Θα έλεγα ότι αυτό προέκυψε μέσα από τη δουλειά. Ξεκίνησα από πολύ μικρή να δουλεύω στην τηλεόραση, σε εκπομπές κλπ. Επειδή, λοιπόν, έβλεπα όλους αυτούς τους χώρους κατάλαβα ότι ο ρόλος του ηθοποιού είναι κάτι μου αρέσει πολύ. Γενικά, άργησα πάρα πολύ να ανοιχτώ, να πατήσω στα πόδια μου και να αποκτήσω θάρρος για να πω ότι θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά.
Από ποια χρονική στιγμή άρχισες να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως ηθοποιό.
Η στιγμή αυτή άργησε. Η δουλειά ήταν που με έψησε. Θα σου πω εδώ, ότι για εμένα υπάρχουν δύο εποχές μέσα στο θέατρο. Από τη «Sugar» και μετά άλλαξε κάτι μέσα στο κεφάλι μου. Και το μεγαλύτερο ξεκλείδωμα για εμένα έγινε με την επόμενη παράσταση, στο «Ήρθες και θα μείνεις».
Ας μιλήσουμε εδώ λίγο και για την παράσταση στην οποία συμμετείχες τελευταία;
Με τον Αλέξη Ρίγλη, γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια. Έχω παρακολουθήσει σχεδόν όλες του τις παραστάσεις. Πάντα μου άρεσε η οπτική και η γραφή του. Είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε και στο παρελθόν, αλλά δεν τα καταφέραμε. Μου έγινε η πρόταση γι΄αυτή την παράσταση και αποφάσισα να το κάνω, γιατί ήθελα να δουλέψω με τον Αλέξη και ήξερα ότι κάνει πολύ διαφορετικές δουλειές, απ΄αυτές που έχω συνηθίσει να κάνω. Κάτι που το είδα και στην πράξη. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν οι δυο πλευρές, το ποιοτικού και του εμπορικού θεάτρου, αν το δεχθούμε αυτό το πράγμα (γιατί πραγματικά τις σιχαίνομαι όλες αυτές τις ταμπέλες), ο Αλέξης και η παράσταση αυτή υπήρχαν σ΄έναν άλλο χώρο, που εγώ για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να λάβω μέρος.
Πώς ήταν όλη αυτή η εμπειρία;
Μου άρεσε όλη αυτή η διαδρομή, η ιδέα του να παίζονται οι ρόλοι και από άνδρες και από γυναίκες. Μου άρεσε η μίξη που έκανε στο θίασο. Ήταν ένα πείραμα που, ανεξάρτητα από το αν κρίνει κανείς ως επιτυχημένο ή όχι, εγώ χάρηκα που ήμουν μέρος του.
Ένα από τα πράγματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στην παράσταση ήταν αυτή η εναλλαγή των προσώπων στους ρόλους; Ποια ήταν η σκοπιμότητα αυτής της εναλλαγής;
Ήταν ένα πολύ ωραίο εύρημα σ’ ένα έργο που συνήθως το βλέπουμε να παίζεται με έναν πιο παραδοσιακό τρόπο. Αυτό που ήθελε να δείξει ήταν ότι σε κάποιες καταστάσεις, η αντίδραση του ατόμου που τις βιώνει είναι ίδια, ανεξάρτητα από το φύλο του. Στόχος, επίσης, ήταν να καταρριφθούν και όλα αυτά τα ομοφοβικά στερεότυπα. Υπήρχαν τέτοιες εναλλαγές στο έργο, που ξαφνικά τα ζευγάρια άλλαζαν και από ετερόφυλα γίνονταν ομόφυλα και το αντίθετο.
Εσύ θεωρείς ότι υπάρχουν αλλαγές ανάμεσα στα ομόφυλα και τα ετερόφυλα ζευγάρια;
Επειδή έχω ζήσει τέτοιες σχέσεις μέσα από το φιλικό μου περιβάλλον, θα σου πω ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Ας μην ξεχνάμε ότι το θέμα δεν είναι αν έχουμε να κάνουμε με δύο άντρες ή δύο γυναίκες ή με έναν άνδρα και μία γυναίκα κλπ. Το θέμα είναι ο έρωτας. Και αυτός είναι ο ίδιος παντού.
Κάτι που δυστυχώς δεν είναι αποδεκτό από το σύνολο της κοινωνίας…
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Γενικά, εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ ότι εν έτει 2017 αυτά τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαριστεί. Δεν μ΄αρέσει όταν οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Σαφέσταστα και πιστεύω ότι στη ζωή του ο καθένας πρέπει να είναι αυτός που είναι και δεν πρέπει να κρίνεται γι΄αυτό. Την ταυτότητα του καθενός δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Εδώ, όμως, θέλω να πω και κάτι άλλο. Για το γεγονός ότι στην κοινωνία μας κάποια πράγματα δεν είναι αποδεκτά, θεωρώ ότι ένα μικρό μερίδιο πέφτει και στην ίδια την LGBT κοινότητα.
Θες να μου το εξηγήσεις αυτό;
Ναι, υπό την έννοια ότι δεν υποστηρίζουν και οι ίδιοι αυτό που είναι. Δεν μιλάω για όλους, αλλά για μια μεγάλη μερίδα που κρύβεται. Όχι ότι δεν το καταλαβαίνω και αυτό, γιατί είναι λογικό να υπάρχει μεγάλη φοβία και πολλές φορές σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε άμυνες γι΄αυτές τις φοβίες. Το καταλαβαίνω. Απλώς αισθάνομαι ότι, αν αυτό το coming ουt ήταν μαζικό, η κοινότητα θα κέρδιζε πιο γρήγορα όλο αυτό το έδαφος που προσπαθεί να κερδίσει.
Κάτι που θα έπρεπε να κάνουν και τα επώνυμα άτομα;
Ναι, αλλά εγώ δεν αναφέρομαι μόνο σ΄αυτά. Καταλαβαίνω γιατί το λες, γιατί θα βοηθούσε περισσότερο να υπάρχει μια εικόνα. Το έχουν κάνει άλλωστε κάποια, ελάχιστα βέβαια σε σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά μιλάω γενικά. Είναι πάρα πολλά παιδιά που είναι φοβισμένα. Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, που δεν τολμούν να το πουν καν στους γονείς τους. Ομοφυλόφιλοι υπάρχουν, ας το δεχτούμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι δακτυλοδεικτούμενοι, όπως δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στην επαρχία πρέπει να ζουν με τον φόβο ή να αναγκάζονται να το παίζουν straight, μέχρι και να παντρεύονται γυναίκες. Να ζουν, δηλαδή, μια κατεστραμμένη ζωή. Γι΄αυτό σου λέω ότι κάπου κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ευθύνη. Αν δε βγουν οι ίδιοι μπροστά, να διεκδικήσουν αυτό που είναι, γιατί περιμένουν να το κάνουν οι άλλοι;
Οπότε αν εσύ ήσουν, για παράδειγμα, λεσβία θα επέλεγες να το πεις;
Αυτό τώρα είναι πολύ υποθετικό. Γιατί με το μυαλό που έχω αυτή τη στιγμή, θα σου έλεγα ναι. Είναι παρά πολύ υποθετικό όμως, γιατί δεν μπορώ να μπω μέσα σ΄αυτό.
Αν ήμασταν σε μια παρέα και άκουγες εμένα να εκφράζω έναν έντονο ομοφοβικό λόγο για το κομμάτι της παιδοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, τι θα μου απαντούσες;
Βασικά έχω ξαναπάρει θέση γι΄αυτό. Θα σου απαντούσα, πώς το μόνο πράγμα που πιστεύω ότι ένα παιδί έχει ανάγκη είναι η αγάπη. Και την αγάπη μπορεί να την πάρει είτε από ένα ομόφυλο είτε από ένα ετερόφυλο ζευγάρι.
Τι βαρύτητα έχει η λέξη «στερεότυπο» στη δική σου ζωή; Έχεις πέσει θύμα της λέξης αυτής;
Αστειεύεσαι; Άπειρες φορές. Σ΄αυτό τον χώρο μόνο στα στερεότυπα στέκονται όλοι. Πέρασα μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου, που είχε γίνει γκάλοπ το όνομά μου για το αν είμαι ηθοποιός ή όχι. Φοβόμουν να πάω σε μια πρεμιέρα, γιατί ήξερα ότι θα με ρωτήσουν για τον τάδε που είπε κάτι για εμένα. Κράτησε αρκετό καιρό. Πέρασα τη ζωή μου, άλλο τώρα αυτό, με το ερώτημα για το αν θα παντρευτώ ή όχι. Οπότε, μη μου μιλάς εμένα για στερεότυπα (γέλια). Το έχω αντιμετωπίσει πολύ αυτό το πράγμα.
Θα ήθελες τώρα, όντας πιο αποστασιοποιημένη απ΄ολα αυτά να δώσεις κάποια απάντηση; Να βρίσεις ίσως…
Όχι (γέλια). Δεν είμαι τέτοιος τύπος, Μακάρι να ήμουν για να μπορούσα και να εκτονωθώ. Είμαι πολύ του να τα κρύβω όλα μέσα. Τώρα πια δε θέλω να δώσω κάποια απάντηση. Έχει περάσει καιρός.
Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερα άτομα και κυρίως γυναίκες, καταγγέλλουν περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης μέχρι και κακοποίησης. Εσύ έχεις βιώσει κάτι τέτοιο;
Εμένα δεν μου έχει τύχει, αλλά έχω ακούσει περιστατικά. Έχω ακούσει ότι γίνονται διάφορα πράγματα από κάποιους. Μπορεί να μη φτάνουν στην κακοποίηση και στον βιασμό, αλλά σίγουρα ξεπερνάνε τα όρια. Εγώ δεν έχω κάποια τέτοια εμπειρία. Στο λέω πολύ ειλικρινά. Θεωρώ ότι είχα το ένστικτο από μικρή ή την τύχη να μη βρεθώ στο λάθος σημείο και τη λάθος στιγμή.
Το μήνυμα σου για το τέλος;
Να πάρετε τη ζωή σας στα χέρια σας και να μην περιμένετε απαραίτητα τους άλλους να σας δεχθούν. Επιβληθείτε. Για πρώτο βήμα, πείτε το στους γονείς σας.
Πηγή: Antivirus
