Η συγκλονιστική επιστολή-αντίο της αδερφής του 38χρονου, μετά την αυτοκτονία του
Ένα καλά κρυμμένο μυστικό έκρυβε η βουτιά θανάτου ενός 38χρονου άνδρα σε εμπορικό κέντρο πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, ο άνδρας έπεσε από τον πέμπτο όροφο του κτιρίου μπροστά στα μάτια δεκάδων ατόμων που βρίσκονταν στο ισόγειο του εμπορικού κέντρου.
Λίγα 24ωρα αργότερα η αδερφή του 38χρονου ανήρτησε ένα κείμενο στο facebook αποκαλύπτοντας τα όσα δεινά είχε περάσει ο αδερφός της, αλλά και την κακοποίηση που είχε δεχθεί κατά τη θητεία του στο στρατό, γεγονός που επιβάρυνε την ψυχική του υγεία, οδηγώντας τον στο απονενοημένο διάβημα.
Η Αναστασία, αδελφή του νεαρού άνδρα, μίλησε για το τραγικό συμβάν που συνέβη στην οικογένεια της με το θάνατο του αδελφού της αλλά και για την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί στο στρατό.
«O αδελφός μου δεν μίλησε γι’αυτό που του συνέβη παρά χρόνια αργότερα. Δεν τιμωρήθηκε κανείς. Όπως συνήθως συμβαίνει, πολλά από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, άντρες και γυναίκες, ντρέπονται και φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτό που τους συνέβη. Ειδικά στον στρατό τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο αδελφός μου είχε ιδανικά, ιδεαλισμό. Πήγε στο στρατό για να υπηρετήσει την πατρίδα του και πίστευε πολύ σ’ αυτό. Πολλοί άντρες στο στρατό, όμως δεν το βλέπουν έτσι. Κοροϊδεύουν αυτούς που νοιάζονται γι’ αυτό που κάνουν, θεωρούν τον στρατό μια ευκαιρία για χαβαλέ και για την επίδειξη του ανδρισμού τους. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου αυτό που πάνε να υπηρετήσουν. Ο αδελφός μου χλευάστηκε και κακοποιήθηκε από τέτοια άτομα. Ο πατέρας μου δεν έμαθε ποτέ τι συνέβη στον αδελφό μου. Πέθανε το 2008. Ο Βύρωνας το είπε σε μένα και στη μητέρα μου, πολλά χρόνια αργότερα, μετά το συμβάν. Σίγουρα όμως, αν στην ελληνική κοινωνία επιτέλους λειτουργούσε το ζήτημα της αντιμετώπισης της κακοποίησης παντού, σε όλους τους τομείς, κάτι θα άλλαζε. Η κακοποίηση μέσα στο στρατό είναι ταμπού. Ένα παράδειγμα τέτοιας λειτουργίας στην ελληνική κοινωνία που κάπως έχει μπει σε μια ροή, είναι οι οργανώσεις που υπάρχουν για την προστασία γυναικών που υφίστανται κακοποίηση. Δεν βλέπουμε όμως τίποτα αντίστοιχο να υπάρχει για τους άνδρες! Δεν είναι περίεργο; Οι γυναίκες υφίστανται συστηματική κακοποίηση, σεξιστική βία. Οι άντρες υφίστανται συστηματική βία επίσης από τους ίδιους! Ούτε καν το παίρνουν χαμπάρι γιατί συμβαίνει. Δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο σεξισμός και η πατριαρχία, ότι διατηρούν οι ίδιοι ένα σύστημα διαρκούς βίας και κακοποίησης προς τους ίδιους! Δεν είναι τρελό αυτό; Τι θα έσωζε τον αδελφό μου; τι να σας πω… μακάρι να ήξερα.. αν μπορούσα πραγματικά να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση θα είχα η ίδια σταματήσει το θάνατό του. Αν η κοινωνία μας ενδιαφερόταν πραγματικά και ήταν ενημερωμένη για το τι σημαίνουν οι ψυχιατρικές παθήσεις, αν είχαμε ένα σύστημα υγείας καλύτερο, αν υπήρχε ουσιαστική υποστήριξη προς τους διανοητικά ασθενείς (είναι λάθος να λέμε “ψυχικά ασθενείς”, δεν νοσεί η ψυχή κάποιου, νοσεί το νευρικό του σύστημα και πάσχει η διανοητική του κατάσταση), αν δεν υπήρχε το στίγμα προς τις ψυχιατρικές παθήσεις, αν δεν υπήρχε το στίγμα του “σχιζοφρενή”, του “διπολικού” και χίλια δυο άλλα, αν δεν υπήρχαν αυτά τα ανόητα στερεότυπα που αναπαράγονται παντού… αν… αν … αν…» είπε στο protothema.gr η Αναστασία, η αδερφή του 38χρονου Βύρωνα.
Η συγκλονιστική επιστολή-αντίο της αδερφής του 38χρονου, μετά την αυτοκτονία του:
«Ο αδερφός μου ο Βύρωνας ήταν ένα πανέξυπνο, ταλαντούχο παιδί. Το έλεγαν όλοι. Το έλεγαν οι δάσκαλοί του, οι φίλοι του, και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Το έλεγαν, αργότερα, οι συμφοιτητές του και οι καθηγητές του στη σχολή όπου φοιτούσε. Η οικογένειά του, όλοι εμείς, ξέραμε πως ήταν ένα παιδί με χιούμορ, ευφυής, ευαίσθητος, δημιουργικός. Με έκανε συχνά να γελάω. Μου άρεσε πολύ να περνάω χρόνο μαζί του. Δεν μαλώναμε ούτε τρωγόμασταν όλη την ώρα όπως κάνουν συχνά τα αδέλφια. Ήξερε να αγκαλιάζει, να χαϊδεύει, να δείχνει τρυφερότητα. Με φώναζε “ζουζούνι”. Ήταν ένας άνθρωπος με ικανότητες. Του άρεσε η ορειβασία, η αναρρίχηση, έπαιζε βιολί, κιθάρα, και γρατζουνούσε που και που ένα μπαγλαμαδάκι. Ήταν καλός στις τέχνες αλλά και στις τεχνικές… Έίχε σπουδάσει στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρονικός. Είχε μάθει πολεμικές τέχνες, και κυρίως TAE KWON DO. Στο στρατό, ήταν δόκιμος αξιωματικός. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν σε μια εταιρεία βιοτεχνολογίας στη Θεσσαλονίκη.
Τον αδερφό μου δεν τον έχασα μέσα σε μια μέρα. Τον έχασα ξαφνικά, το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2018. Όμως ο αδερφός μου πέθαινε εδώ και πολύ καιρό, λίγο λίγο.
Τον αδερφό μου άρχισα να τον χάνω όταν ο πατέρας του του έλεγε να μην είναι “τόσο ευαίσθητος” γιατι οι άντρες πρέπει να είναι σκληροί. Από τότε προσπαθούσε να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ήταν “άντρας”.
Έχασα ακόμη ένα κομμάτι του, όταν γύρισε από το στρατό, τσακισμένος, επειδή κάποια σαδιστικά τσογλάνια που έχουν πρόβλημα με την ευαισθησία ως γνώρισμα του αντρικού φύλου, και τον κορόιδευαν γι’ αυτό, τον νάρκωσαν ένα βράδυ ρίχνοντας μια ουσία στο ποτό του που τον άφησε αναίσθητο και τον κακοποίησαν σεξουαλικά.
Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν άρχισε να έχει παραισθήσεις, και να ακούει φωνές, και η και η ψυχιατρική του είπε ότι είναι σχιζοφρενής, και η κοινωνία τον φόρτωσε με τύψεις για μια απλή βιοχημική ανισορροπία στο νευρικό του σύστημα, και το στίγμα του ψυχικά ασθενούς. Έχασα ένα ακόμη κομμάτι του, όταν ο πνευματικός στον οποίο πήγε για να τον βοηθήσει του είπε ότι οι φωνές που ακούει είναι ο Σατανάς και πρέπει να κάνει μετάνοιες και να εξομολογείται συνέχεια τις αμαρτίες του, γεμίζοντάς τον ενοχές για πράγματα που δεν ήταν δική του ευθύνη.
Αλλά ο αδερφός μου δεν ήθελε να είναι θύμα. Πάλεψε με όλα. Στην θέση του, με την ασθένειά του, κανείς δεν δουλεύει.
Όμως ο αδερφός μου, εδώ και χρόνια, σηκωνόταν κάθε πρωί και πήγαινε στη δουλειά.
Έπαιρνε τα φάρμακά του, μάζευε το κουράγιο του, το πείσμα του, την ακλόνητη θέλησή του για ζωή, και προχωρούσε.
Στο εργασιακό του περιβάλλον, αντιμετώπισε το ίδιο bullying που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή από τους “άντρες” που ήταν “αδέρφια” του.
Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου η λεκτική (ακόμα και η σωματική βία) ήταν αποδεκτή ως δείγμα ανδρισμού, όπου οι τσακωμοί και οι απειλές ήταν η καθημερινότητα, όπου για κάθε στραβό το οποίο προκάλεσε η οικονομική κρίση και που η συναισθηματική φόρτιση των αφεντικών του έπρεπε να εκτονωθεί πάνω στον ίδιο, κι αυτό ήταν ΟΚ, επειδή αυτό είναι ο ανδρισμός, ο αδερφός μου έχανε τον εαυτό του μέρα με την ημέρα. Δούλευε ασταμάτητα, χωρίς κανένα ρεπό, εφτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και χωρίς λεφτά. Δούλεψε μέχρι που έλιωσε, και έγινε από 80 σχεδόν 60 κιλά.
Δούλεψε ασταμάτητα για να αποδείξει ότι δεν είναι ο σχιζοφρενής με το στίγμα του τρελού και του ανίκανου, δούλεψε για να αποδείξει ότι οι άντρες αντέχουν τα πάντα, δούλεψε για να προσφέρει ακόμη κι όταν δεν αμοιβόταν, γιατί θεωρουσε ότι η δουλειά του ήταν κοινωνικό λειτούργημα, δούλεψε κάτω από συνθήκες που οποιονδήποτε θα τον είχανε τσακίσει.
Τον είχα παρακαλέσει άπειρες φορές να φύγει, να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Η μητέρα μου του είπε ότι δε χρειάζεται να εργαστεί για ένα διάστημα, ότι είχε αποδείξει με χίλιους τρόπους ότι είναι ικανός, ότι μπορούσε να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού. Αυτός επέλεξε να μείνει σε μια εταιρεία που βούλιαζε από τα χρέη για να βοηθήσει τα αφεντικά του που τους θεωρούσε φίλους του.
Και μια μερα, ο αδερφός μου, χωρίς να πει λέξη, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του, ούτε ένα σημείωμα, πήδηξε στο κενό.
Τον αδερφό μου δεν τον έχασα σε μια μέρα. Τον έβλεπα να καταρρέει μια ζωή και να σηκώνεται και να παλεύει ξανά και ξανά, να αρνείται να παραιτηθεί, να παλεύει για το δικαίωμα στη ζωή.
Ο αδερφός μου αντί να αγκαλιάσει τον εαυτό του και την ευαισθησία του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αρνηθεί, γιατί “έτσι είναι οι άντρες”. Και μια μερα, δεν άντεξε. Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό του τη μέρα εκείνη που βούτηξε στο κενό. Πονάω στη σκέψη ότι στις τελευταίες του στιγμές μπορεί να πανικοβλήθηκε, να πόνεσε, να υπέφερε.
Αλλά αυτό που με πονάει περισσότερο, είναι ότι τον έβλεπα να χάνεται, κομμάτι – κομμάτι τη φορά, και κανείς, μα κανείς, δεν βρήκε τον τρόπο να τον βοηθήσει. Ούτε οι γιατροί, ούτε τα φάρμακα… Ούτε κι εγώ.
Οι κοντινοί μου άνθρωποι νιώθουν ενοχές γιατί δεν κατάφεραν να σταματήσουν αυτό που του συνέβη. Σε κανέναν όμως δεν είχε πει ότι είχε σκοπό να το κάνει. Δεν φταίνε αυτοί.
Είναι ανύμποροι μπροστά στη λαίλαπα της πατριαρχίας. Είναι ανύμποροι μέσα σε ένα σύστημα που μαθαίνει τους άντρες ότι όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούν βία για να υπάρχουν. Ότι πρέπει να ασκούν βία, για να έχουν την εξουσία. Ότι αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής τους. Η δύναμη. Αυτός είναι ο ανδρισμός. Δεν επιτρέπεται κανείς να είναι αδύναμος, άρρωστος, ευαίσθητος, δεν επιτρέπεται να μην εργάζεται, γιατί είναι άχρηστος αν δεν το κάνει. Στον καπιταλισμό είσαι άχρηστος όταν δεν είσαι παραγωγικός.
Αν δεν είχε ασκηθεί τόση βία πάνω στο γλυκό του σώμα, ο αδερφός μου θα ζούσε. Θα ζουσε γιατί η οικογένειά του δεν του φέρθηκε σαν “ψυχικά ασθενή”, δεν τον απέρριψε, δεν τον έκλεισε στο τρελοκομείο, δεν τον έδεσε σε ένα κρεβάτι ψυχιατρείου και δεν τον χαπάκωσε μέχρι θανάτου, να τον ξεφορτωθεί και να τον παρατήσει. Η οικογένειά μου τον αγάπησε και τον στήριξε ακόμη κι όταν δεν συμφωνούσε με την απόφασή του να εργάζεται μέχρι να διαλυθεί.
Πολύ εύκολα κάποιοι μιλάνε για “ψυχική ασθένεια” και αυτοκτονία. Είναι ένας τόσο γρήγορος και βολικός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, για την βία που ασκείται σε όλους και που θεωρείται αποδεκτή.
Τη βία του πατέρα προς το γιό, τη βία του αξιωματικού προς τον δόκιμο, την βία του ιερέα προς τον “αμαρτωλό”, την βία του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τη βία του ψυχίατρου προς τον ασθενή.
Δεν είστε άντρες. Ο αδερφός μου άξιζε όσο χίλιοι από εσάς. Ο θάνατός του είναι και δική σας ευθύνη, γιατί μου τον κλέβατε, όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι του. Δεν είστε άντρες. Είστε κλέφτες, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, και αν υπάρχει δικαιοσύνη, σε αυτό τον κόσμο, ελπίζω να πάρετε αυτό που σας αξίζει.
