Ο Θάνος Μικρούτσικος αντιμετωπίζει θαρραλέα το πρόβλημα υγείας του με τον καρκίνο. Ο σπουδαίος δημιουργός, με συνέντευξη που δίνει στο Documento και τον Παναγιώτη Φρούντζο, δίνει ένα μάθημα ζωής.
«Η κατάσταση της υγείας μου είναι σοβαρή. Και το αναφέρω αυτό γιατί πολλοί μου λένε: «Δεν έχεις τίποτα, μια χαρά σε βλέπω, όπως παλιά». Αυτό είναι στάση ζωής. Ξέρω ότι αν αρχίσω να σκέφτομαι πόσο σοβαρό είναι, θα πέσω.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έτσι κερδίζω τον καρκίνο. Σίγουρα μια διάστασή του είναι η ψυχολογία. Άρα ως μαθηματικός σου λέω ότι εάν υπάρχουν 6-7 παράγοντες δεν κερδίζεις με τον έναν. Είναι όμως πολύ βασικός για να ζεις κάθε δευτερόλεπτο.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής εγώ με τον χρόνο πάλευα στο παρελθόν με τη μουσική μου. Όταν έγραφα την όπερα «Η επιστροφή της Ελένης», τον εγκλώβισα. Η μάχη που δίνουμε είναι για να εγκλωβίσουμε τον χρόνο, είτε μέσα από τη δουλειά μας είτα από κάθε προσωπική στιγμή -αυτό έκανα και θα εξακολουθήσω να κάνω. 4,160 Σαββατοκύριακα, 80 χρόνια περνάνε στο πι και φι. Το λέω σε όλους όσοι παλεύουν με τον καρκίνο ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται.
Δεν μπορώ να πω εάν φοβάμαι ή όχι τον θάνατο. Δεν θέλω να παίξω τον ήρωα. Ξέρω όμως ότι αθάνατος δεν είναι κανένας. Ίσως έχω ζήσει με βιωμένο πυκνό χρόνο πολύ περισσότερο από τα χρόνια που είμαι. Μπορεί όταν παίζω τους «Επτά νάνους» να φαίνομαι πολύ νέος -έτσι αλλάζω τη διαδικασία, κοιτάω τα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο.
Είμαι πάρα πολύ ευτυχής με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, με τον κόσμο ο οποίος συμπεριφέρεται με μια διακριτικότητα και αγάπη άνευ προηγουμένου. Είμαι μαχητής, εμπιστεύομαι τον γιατρό μου και την ιατρική και φύγαμε, πάμε».
«Έχω καρκίνο, θα τον δυσκολέψω όσο μπορώ»
Τον Απρίλιο έκλεισε τα 71 και από τον περσινό Ιούνιο αντιμετωπίζει παλικαρίσια το πρόβλημα της υγείας του. Χωρίς γκρίνιες, χωρίς φόβο. Ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μιλά για τον καρκίνο και πώς του άλλαξε τη ζωή, στην Εφημερίδα των Συντακτών και την Έφη Μαρίνου.
«Ετοιμαζόμουν πέρυσι τον Ιούνιο να κάνω μια περιοδεία με το έργο του Καββαδία. Μου λέει η γυναίκα μου: μήπως να κάνεις μια εξέταση για το σάκχαρο στην προοπτική των 40 συναυλιών; Η παθολόγος, ως μη όφειλε, μου γράφει να κάνω υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας βλέποντας κάτι σαν αιμαγγείωμα. Μετά τον υπέρηχο κάνω μαγνητική.
Αποδεικνύεται ότι έχω καρκίνο στο συκώτι. Και μετά κάτι φαίνεται και στο κόκκαλο. Αν ο συνδυασμός ίσχυε ήμουν καταδικασμένος. Ήταν πράγματι ένα φρικώδες επταήμερο. Τα αποτελέσματα από τις βιοψίες βγαίνουν στις 4 Ιουλίου και χαμογελάμε λίγο. Το κόκκαλο είναι εντάξει. Μένει ο καρκίνος στο συκώτι. Το χειρουργείο διαρκεί 8,5 ώρες. Είχαν πειραχτεί και τρεις λεμφαδένες…
Τον Νοέμβριο βρίσκουν άλλους τρεις λεμφαδένες κοντά στα επινεφρίδια. Πρέπει να κάνω πετ σκαν. Στις 10 Δεκεμβρίου το απόγευμα έρχεται ο γιατρός, κάθεται στη θέση που κάθεσαι εσύ τώρα. Είναι σε πλήρη απογοήτευση. Μου λέει: «Μετάσταση στα κόκκαλα, στο δεύτερο θωρακικό κι πέντε σημεία θεωρούνται απλώς ύποπτα».
Η εξέλιξη ήταν εξαιρετικά απρόβλεπτη. Ενδέχεται, προ της εγχείρησης, να έφυγε κύτταρο που δεν πιάστηκε στο πετ σκαν, δυστυχώς γίνονται αντιληπτά όταν πια δημιουργούν αποικίες. Ξεκίνησα από τον Δεκέμβριο τις ακτινοβολίες, στις 20 Ιουνίου κλείνει ο πρώτος κύκλος χημειοθεραπείας.
Τον Μάρτιο είχαμε ένα ικανοποιητικό κατά τον γιατρό αποτέλεσμα του πετ σκαν. Υπάρχουν τα ευρήματα του Δεκεμβρίου, παραμένουν όμως στο ίδιο στάτους χωρίς να έχουν επεκταθεί. Θεωρεί ότι φρενάρισε. Κάθε τρεις μήνες θα κάνουμε εξετάσεις.
Νομίζω ότι αντιμετωπίζω τον καρκίνο με δύναμη, έτσι πρέπει να γίνεται. Η αθλιότητα της χημειοθεραπείας δεν με έχει καταβάλει, νιώθω τυχερός, είμαι και δημιουργικός. Είναι μονόδρομος. Ξυπνάω στις 8 το πρωί και δουλεύω. Μετά τη χημειοθεραπεία βάζω πρόβα 7-9 και ο γιατρός τρελαίνεται. Έχει αποδειχτεί και ιατρικά πως αν δώσεις κατάθλιψη στον καρκίνο είναι το καλύτερό του. Ε, λοιπόν, εγώ θα τον δυσκολέψω όσο μπορώ.
Όχι, δεν φοβήθηκα. Έχω πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται για πολυπαραγοντική ασθένεια η οποία αυτονομείται -άρα δεν εξαρτάται από σένα πώς το παλεύεις. Όμως θα σου πω κάτι. Στον όποιο βαθμό κάποια πράγματα εξαρτώνται από μένα, το παλεύω του κερατά…
Σε εκείνο τον βαθμό που έχω έστω μικρό ρόλο, θα του βγάζω τη γλώσσα. Δεν θα τον κοροϊδεύω έτσι κι αλλιώς, όχι. Ξέρω πως μπορεί να αυτονομηθεί. Δεν είμαι βλαξ ούτε ζω με ψευδαισθήσεις. Ένα πρωί κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και του είπα: Τα έβαλες με λάθος άνθρωπο.
Θα σε ταλαιπωρήσω φρικτά. Αν με ρωτήσεις τι ελπίζω, θα σου πω όχι την ίαση αλλά να καταστήσω το νόσημα χρόνιο. Η ιατρική εξελίσσεται. Βλέποντας και κάνοντας. Και ζώντας κάθε λεπτό. Ας πούμε ότι ζω τάδε καιρό, δεν τον προσδιορίζω. Δεν πρέπει να τον ζήσω καλά»;
