Το «Καζιμίρ και Καρολίνα» στον Τεχνοχώρο CARTEL

6 Μαΐου 2016

Spread the love

Ο Καζιμίρ κι η Καρολίνα ζουν σε κάποιον τόπο, σε κάποια εποχή, στα χρόνια της Κρίσης. Ξεκινάνε να πάνε στη γιορτή, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ.

Τίποτα πιο Γελοίο από την Πραγματικότητα.

Λόγω μεγάλης επιτυχίας, η παράσταση “ΚΑΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΙΝΑ”, του Έντεν Φον Χόρβατ, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, που επρόκειτο να ολοκληρώσει τον κύκλο της τον Απρίλιο, θα συνεχιστεί μέσα στον Μάιο. Συγκεκριμένα, μετά το προγραγραμματισμένo τέλος παραστάσεων, στις 24 Απριλίου 2016, οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν εκ νέου στις 6 ΜΑΪΟΥ 2016, και θα συνεχιστούν κάθε Παρασκευή έως Κυριακή, μέχρι και τις 29 ΜΑΪΟΥ 2016, στον Τεχνοχώρο Cartel.

Ο Καζιμίρ κι η Καρολίνα ζουν σε κάποιον τόπο, σε κάποια εποχή, στα χρόνια της Κρίσης. Ξεκινάνε να πάνε στη γιορτή, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ, καθώς πολύ γρήγορα θ’ ανακαλύψουν ότι η αγάπη τους ήταν μέχρι ενός σημείου. Ενώ ο Καζιμίρ έχει μείνει άνεργος και βουλιάζει στο θυμό και την αυτολύπηση, η Καρολίνα ονειρεύεται να βελτιώσει τη ζωή της και ν’ ανέβει μερικά σκαλοπάτια στη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης.

Γύρω της, σαν καρουζέλ του λούνα παρκ, περιστρέφονται φιλόδοξοι υπάλληλοι, διευθυντές και σύμβουλοι, κορίτσια που πουλάνε την συντροφιά τους για να βγάλουν το ενοίκιο, ένας μικροκακοποιός και η καταθλιπτική φίλη του. Ανάμεσα στο όνειρο και την ωμή πραγματικότητα, η Καρολίνα θα αναρριχηθεί κι ύστερα θα κατρακυλήσει πίσω στην όχθη των ηττημένων της καθημερινότητας. Ποιος φταίει; Οι άνθρωποι που είναι κακοί; Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί, λέει ο Χόρβατ. Απλώς με την οικονομική κρίση αναγκάζονται να γίνουν λίγο περισσότερο εγωιστές.

Βιογραφικό Εντεν φον Χόρβατ

Ο Έντεν φον Χόρβατ γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1901 στο Φιούμε της Ουγγαρίας. Τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία του τα πέρασε με πολλές μετακινήσεις -Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Μόναχο, Πρέσμπουργκ- λόγω του διπλωμάτη πατέρα του. Πήγε γυμνάσιο στη Βουδαπέστη, το τελείωσε στη Βιέννη και φοίτησε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Το 1920 δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα. Το 1923 γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο «Φόνος στη οδό Μόρεν». Τον επόμενο χρόνο μετακομίζει στο Βερολίνο. Γράφει τα έργα: «Ανταρσία στο υψόμετρο 3018», «Σλάντεκ, ο μελανός εθνοφρουρός», «Γύρω από το συνέδριο». Το 1931 μετά από πρόταση του Καρλ Τσούκμαγιερ του απονέμεται το βραβείο Κλάιστ. Τα θεατρικά του έργα «Ιταλική νύχτα», «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης», «Καζιμίρ και Καρολίνα», «Πίστη Αγάπη Ελπίδα» και το μυθιστόρημα «Αιώνιος μικροαστός» είναι γραμμένα την περίοδο 1930-32 και καταγράφουν τη γερμανική κοινωνία κατά τη διάρκεια της παρακμής της Βαϊμάρης λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού.

Με την κατάληψη της εξουσίας από το Χίτλερ, απαγορεύεται το ανέβασμα των έργων του. Την άνοιξη του 1933 όταν εισβάλλουν οι εθνικοσοσιαλιστές στο πατρικό του σπίτι στο Μορνάου της Βαυαρίας, ο Χόρβατ εγκαταλείπει τη Γερμανία και διαμένει πρώτα στο Σάλτσμπουργκ και μετά στη Βιέννη.

Από το 1933 μέχρι το 1937 γράφει τα έργα: «Η άγνωστη στο Σηκουάνα», «Προς τον ουρανό», «Η ημέρα της κρίσης», «Ο Φιγκαρό χωρίζει», «Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο» και τα μυθιστορήματα «Νιάτα χωρίς θεό» και «Ένα παιδί της εποχής μας».

Το βράδυ της 1ης Ιουνίου, στη διάρκεια μιας καταιγίδας στο Παρίσι, σκοτώθηκε από το κλαδί ενός δέντρου που κόπηκε ξαφνικά. Κηδεύτηκε στις 7 Ιουνίου 1938 στο νεκροταφείο του Σαιντ Ουέν.

Ο Χόρβατ για το έργο του

– Σε όλα τα έργα μου, προσπαθώ να στηλιτεύσω όσο το δυνατόν πιο σκληρά τη βλακεία και το ψέμα, διότι αυτή η αναλγησία οφείλει ν’ αποτελεί την ευγενέστερη αποστολή ενός πνευματώδη συγγραφέα, που καμιά φορά φαντάζεται ότι γράφει μόνο για ν’ αποκτήσει ο κόσμος αυτογνωσία.

– Δεν γράφω ποτέ αρνητικά για κάποιο πράγμα, απλώς το δείχνω… Εντούτοις δεν γράφω ούτε θετικά για κάποιον, και έτσι υπάρχει η πιθανότητα αυτό που γράφω να λειτουργήσει «αρνητικά». Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα για τα οποία γράφω αρνητικά: η βλακεία και το ψέμα. Και δύο τα οποία υπερασπίζομαι: η λογική και η ειλικρίνεια.

– Χρησιμοποιώ τον όρο «λαϊκό δράμα» όχι αυθαίρετα, όχι μόνο επειδή τα έργα μου χαρακτηρίζονται λίγο ή πολύ από τη βαυαρική ή αυστριακή διάλεκτο, αλλά επειδή έχω στο μυαλό μου κάτι παρόμοιο με τη συνέχιση του παλιού λαϊκού δράματος – το παλιό λαϊκό δράμα που για μας τους νέους ανθρώπους έχει πλέον μόνο ιστορική αξία, αφού οι ήρωες αυτών των δραμάτων, δηλαδή οι φορείς της δράσης, έχουν αλλάξει άρδην τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Θα μου αντιτάξετε ενδεχομένως πως τα λεγόμενα αιώνια ανθρώπινα προβλήματα του παλιού καλού λαϊκού δράματος συγκινούν ακόμα και σήμερα τους ανθρώπους. Και βέβαια τους συγκινούν, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν πολλά αιώνια ανθρώπινα προβλήματα για τα οποία έκλαιγαν οι παππούδες μας και με τα οποία εμείς σήμερα γελάμε, ή το αντίστροφο. Αν επιθυμεί λοιπόν κανείς σήμερα να συνεχίσει το παλιό λαϊκό δράμα, πρέπει φυσικά να φέρει στη σκηνή σημερινούς ανθρώπους από το λαό – και μάλιστα από εκείνα τα λαϊκά στρώματα που δίνουν το στίγμα της εποχής μας και τη χαρακτηρίζουν. Επομένως, σ’ ένα σύγχρονο λαϊκό δράμα ταιριάζουν σημερινοί άνθρωποι.

– Για να μπορέσω να μιλήσω ρεαλιστικά για το σημερινό άνθρωπο, πρέπει να τον αφήσω να μιλήσει με τρόπο που να τον αντιπροσωπεύει. Στους ήρωές μου, όπως και σε κάθε δράση, πρέπει να τους δώσω τη δυνατότητα να αναπτυχθούν στο μέγιστο ως κοινωνικά όντα –και όχι απλά να τους ορίσω εξαρχής–, χωρίς να διάκειμαι θετικά απέναντί τους, αλλά έχοντας μάλλον σκεπτικιστική διάθεση. Κι αυτό πιστεύω ότι το πετυχαίνω με τον καλύτερο τρόπο ισορροπώντας ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ειρωνεία. Με πλήρη συνείδηση κατέστρεψα το παλιό λαϊκό δράμα, τόσο φορμαλιστικά όσο και ηθικά, και προσπάθησα ν’ ανακαλύψω τη νέα του μορφή.

– Μου προσάπτουν ότι είμαι πολύ σκληρός, αηδιαστικός, κυνικός και όποια άλλη παρόμοια ιδιότητα υπάρχει, αλλά τους διαφεύγει ότι δεν προσπαθώ τίποτε άλλο από το να περιγράψω τον κόσμο όπως είναι. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος ν’ αποδείξει ότι το καλό κινεί αυτόν τον κόσμο, ούτε καν να το ισχυριστεί. Ένα μέρος του κοινού λοιπόν αντιδρά έτσι επειδή αναγνωρίζει τον εαυτό του πάνω στη σκηνή, και φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να γελάσουν με τους εαυτούς τους, ιδιαίτερα σε τόσο προσωπικές στιγμές που αναφέρονται στα ορμέφυτά μας.

– Αρνούμαι την παρωδία ως μορφή του δράματος. Κατά την άποψή μου, η παρωδία δεν έχει να κάνει καθόλου με την ποίηση, είναι ένα εντελώς φτηνό μέσο διασκέδασης.

Η κρίση του κραχ 1929

Ο αριθμός της ανεργίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, φοιτητές, τεχνικοί πληρώνουν το μερίδιό τους στην κρίση. Πολιτικό χάος, οικονομική κρίση οδηγούν τον κόσμο σε αδιέξοδο και πανικό και στη συνέχεια στον αγκυλωτό σταυρό. Ένα αληθινό όργιο μίσους κοχλάζει πίσω από όλο αυτό. Η δημοκρατία αδύναμη να αντιδράσει.

Όλα προετοιμάζουν την έκρηξη . Αυτό είναι το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής που γράφτηκε το έργο και αυτό το κλίμα που διατρέχει την ιστορία του Καζιμίρ και της Καρολίνας. Μια

καθημερινή απλή ιστορία αγάπης που τελειώνει σε ένα βράδυ. Στόχος του συγγραφέα είναι το ξεμασκάρισμα της συνείδησης της πλατιάς μάζας που ακολούθησε με τόση ευκολία και ανακούφιση το φασισμό, μία μάζα που στην πλειοψηφία αποτελείται από μικροαστούς. Με όλο το φορτίο από φόβο, ανασφάλεια, υποκρισία και νόθες αξίες που τους χαρακτηρίζει σε πλήρη ιδεολογική σύγχυση. Η τραγωδία μιας αγάπης ή μάλλον η τραγωδία της ανεργίας.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία – Διασκευή – Μουσική Επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος

Σκηνικά – Κοστούμια: Kenny MacLellan

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Βίντεο: Χρήστος Δήμας

Φωτογράφιση: Ζωή Πυρίνη

Φωτογραφίες παράστσης: Αθηνά Λιάσκου

Hairstyling: Ιn Berlin

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου

Διεύθυνση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Προβολή-Επικοινωνία: BrainCo

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελεονώρα Αντωνιάδου, Ευτυχία Γιακουμή, Μάνος Καζαμίας, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Βασίλης Μπισμπίκης, Ιάσονας Παπαματθαίου, Μαρία Σκαφτούρα, Παναγιώτης Σούλης, Στέλιος Τυριακίδης

Kάθε Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή. Ώρα Έναρξης: 21:00

Για 12 ακόμα παραστάσεις από 6 – 29 ΜΑΪΟΥ 2016

Δείτε το Trailer της παράστασης