Το Lifeviews.gr στην παράσταση το “Γράμμα μιας άγνωστης” στο Θέατρο Μεταξουργείο

6 Νοεμβρίου 2017

Spread the love

Το “Γράμμα μιας άγνωστης” έκανε την προηγούμενη Δευτέρα πρεμιέρα στο θέατρο Μεταξουργείο με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό Κατερίνα Θεοχάρη. Εκεί βρέθηκαν πολλοί διάσημοι ηθοποιοί, πολιτικοί αλλά και Lifeviews.gr.

«Το Γράμμα Μιας Άγνωστης» του Στέφαν Τσβάιχ σκηνοθετεί η Άννα Βαγενά στο «Μεταξουργείο», με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό Κατερίνα Θεοχάρη. Εκεί βρέθηκαν πολλοί διάσημοι ηθοποιοί, Μαρία Σολωμού, Αργύρης Αγγέλου, Σύλβια Δεληκούρα, Βασίλης Παλαιολόγος, Βασίλης Κουρούμπαλης, Άννα Κουρή, πολιτικοί Νίκος Φίλης, Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Γιώργος Βίτσας και η Θεανώ Φωτίου αλλά και το Lifeviews.gr

Λίγα λόγια για το έργο

Μια έφηβη ερωτεύεται έναν νέο, πετυχημένο συγγραφέα και χτίζει όλη της τη ζωή πάνω στην ύπαρξή του. Τρεις φορές τους φέρνει κοντά η μοίρα και κάθε φορά ο γοητευτικός και επιπόλαιος άντρας τη δέχεται στη ζωή του για λίγο με χαρά και την περιβάλλει με το στιγμιαίο, επιπόλαιο πάθος – χωρίς όμως να τη θυμάται ποτέ την επόμενη φορά. Όταν θα πάρει το γράμμα της θα είναι πια πολύ αργά…

Από τις 16 Οκτωβρίου 2017 παρουσιάζονται για δεύτερη συνεχή χρονιά, λόγω επιτυχίας, οι παραστάσεις του έργου «Το Γράμμα Μιας Άγνωστης» του Στέφαν Τσβάιχ, σε θεατρική προσαρμογή – διασκευή Άννας Βαγενά και σκηνοθεσία Άννας Βαγενά και Μαρθίλιας Σβάρνα, με την Κατερίνα Θεοχάρη.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:00 μ.μ. στο θέατρο «Μεταξουργείο», έως 5/12/17.

Το Γράμμα Μιας Άγνωστης» είναι ένα από τα πιο γνωστά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, στο οποίο μια νέα γυναίκα αφηγείται, με σπαρακτικό τρόπο, τον απόλυτο έρωτά της για έναν συγγραφέα.

Σημείωμα σκηνοθέτη (Άννα Βαγενά)

Θεωρώ την Κατερίνα Θεοχάρη, μία πολύ ταλαντούχα ηθοποιό. Έχει τη δυνατότητα να ερμηνεύει με ευκολία ρόλους που καλύπτουν μια μεγάλη ηλικιακή γκάμα. Στις «Σχέσεις Οργής», παράσταση που είχαμε παλιότερα παρουσιάσει μαζί, όπως και τώρα στο «Γράμμα μιας άγνωστης», η ηρωίδα, που ερμηνεύει διανύει μια διαδρομή από τα 13 έως τα 40 περίπου χρόνια της. Η Κατερίνα είναι συγκλονιστική σ’ όλο το φάσμα αυτής της διαδρομής. Μπορεί να είναι, τη μια στιγμή μικρό παιδί και την άλλη ώριμη τραγική γυναίκα.

Ο Στέφαν Τσβάιχ, είναι ένας αγαπημένος συγγραφέας, που κατέγραψε τη γυναικεία ψυχή με όλες της τις αποχρώσεις, όσο λίγοι συγγραφείς και που με τον εκούσιο θάνατό του το 1942 στην Αμερική, έδειξε πόσο συνεπής ήταν στις ιδέες του. «Εγώ και ο εαυτός μου γίναμε δύο διαφορετικά πράγματα, μέσα σε όλους τους παραλογισμούς, που μας φορτώνει η εποχή μας», γράφει στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του, αναφερόμενος στα σκοτάδια, που άπλωσε στον κόσμο ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πόσο επίκαιρος λόγος -δυστυχώς- και στις μέρες μας!

Βιογραφία του Στέφαν Τσβάιχ

Ήταν γιος του Μόριτς Τσβάιχ, πλούσιου Εβραίου υφασματοβιομηχάνου και της Ίντα Μπρετάουερ, κόρη ιουδαϊκής οικογένειας τραπεζιτών. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου το 1904 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα με διατριβή στη φιλοσοφία του Ιππολύτου Ταΐν. Η εβραϊκή θρησκεία ελάχιστα επηρέασε την οικογενειακή ζωή και τη μόρφωσή του. «Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν εβραϊκής καταγωγής μόνο στα χαρτιά», δήλωσε αργότερα σε μια συνέντευξη. Ωστόσο, ο ίδιος δεν αποκήρυξε την εβραϊκή πίστη του και έγραψε επανειλημμένως άρθρα σχετικά με την εβραϊκή ζωή.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο γερμανικό Υπουργείο Άμυνας. Παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε ειρηνιστής σε όλη του τη ζωή, τασσόμενος υπέρ της ενοποίησης της Ευρώπης. Το 1934, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, κατέφυγε στην Αυστρία και κατόπιν στην Αγγλία. Στη συνέχεια έζησε στην Αγγλία (στο Λονδίνο και από το 1939 στο Μπαθ), και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940. Το 1941 πήγε στη Βραζιλία, στην ορεινή πόλη Πετρόπολις, 68 χλμ. βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου στις 23 Φεβρουαρίου 1942 ο ίδιος και η δεύτερη σύζυγός του, Lotte, αυτοκτόνησαν απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης και του πολιτισμού της.

Ο Τσβάιχ είχε πατήσει σε δύο κόσμους και τους δύο τους έζησε στο μεδούλι του. Τον κόσμο πριν από το 1914, την μπελ επόκ, και τον κόσμο του Μεσοπολέμου, των νέων συνόρων και της ναζιστικής απειλής. Το 1942 αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του στη Βραζιλία. Η δραματική κορύφωση μιας ζωής, τόσο αρχετυπικά ευρωπαϊκής, είχε όλον τον συμβολισμό για το τέλος του παλιού κόσμου, του παλιού τρόπου και των παλαιών αξιών. Ίσως και εμείς να βιώνουμε με έναν άλλον τρόπο τη ραγισμένη ισορροπία ανάμεσα σε δύο κόσμους. Μπορεί να μη ζήσαμε ένα «1914» και να το έχουμε σύνορο, τομή, ρήγμα και αφετηρία, αλλά έχουμε πολλά, μικρά και λιγότερα μικρά «1914» για να μας υπενθυμίζουν ότι και οι δικές μας γενιές βιώνουν τη βίαιη μετατόπιση ή την ιλιγγιώδη διολίσθηση. Οπως ο Τσβάιχ.