«Χειμωνιάτικο Παραμύθι» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Από Μηχανής Θέατρο

«Το χειμωνιάτικο παραμύθι» μιλά για έναν παρανοϊκό βασιλιά που οδηγεί την οικογένειά του στην καταστροφή. Ωστόσο, το σκοτάδι που επικρατεί στην αρχή του «Παραμυθιού» θα δώσει τη θέση του στο φως της χαράς, καθώς ο χρόνος θα παρασύρει τους χαρακτήρες σε ένα αναπάντεχο τέλος. Μέσα από τις σελίδες του έργου, γεννιέται ένας νέος Σαίξπηρ, ένας Σαίξπηρ που έχει αφήσει πίσω του τις σπουδαίες τραγωδίες και αναζητά τη λύτρωση μέσα από τη φλόγα της ελπίδας.

Ο Σαίξπηρ έγραψε «Το χειμωνιάτικο παραμύθι», ένα από τα σπουδαιότερά του έργα, κατά την ίδια περίοδο με την «Τρικυμία», ανατρέποντας όλους τους κανόνες που ακολουθεί η τελευταία. Η ενότητα του χρόνου, του τόπου και της δράσης χάνεται μέσα σε ένα ταξίδι που διαρκεί δεκαέξι ολόκληρα χρόνια ανά την Ευρώπη, από την αυλή στην εξοχή, από την τραγωδία στην κωμωδία.

Μαζί με τον «Περικλή», τον «Κυμβελίνο», την «Τρικυμία» και τον «Ερρίκο Η’», το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» ανήκει στα έργα της τελευταίας συγγραφικής περιόδου του Σαίξπηρ, έργα που έχουν πολλές γλωσσικές, στιχουργικές, υφολογικές και θεματικές ομοιότητες. Ως θέμα τους έχουν ερωτικές ιστορίες ατόμων σε υψηλά αξιώματα, γεγονότα στα οποία καθοριστικό ρόλο παίζουν οι υπερφυσικές δυνάμεις και η τύχη, και ηρωικές περιπέτειες τόσο σε αυλικό όσο και σε βουκολικό περιβάλλον. Μιλούν για την αρετή, την ομορφιά, την ευτυχία, αλλά και το κακό, την ασχήμια, τη δυστυχία. Συχνά φτάνουν στο όριο της τραγωδίας, ωστόσο όλα έχουν αίσιο τέλος. Θεωρήθηκαν ως εξέλιξη των Τραγωδιών, επειδή δεν παρουσίαζαν μόνο την πτώση και την καταστροφή που προξενούν η ζήλια, το μίσος και η προδοσία, αλλά και την αναγέννηση, η επανάκτηση του χαμένου παραδείσου, με όπλα την αρετή, την ακεραιότητα, τη μετάνοια και τη θαρραλέα αγάπη, πάντα με τη βοήθεια του χρόνου και της τύχης.

Ο Σαίξπηρ έγραψε το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» για να μιλήσει για τη ζήλια και την αποτυχία του ανθρώπου. Για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή που μπορεί να φέρει η παράλογη ζήλια αλλά και για την λύτρωση που μπορεί να φέρνει η ανθρώπινη συγχώρεση και η ελπίδα της αγάπης.

Στην παράσταση όλοι οι ηθοποιοί επωμίζονται διπλό ή και τριπλό ρόλο αφού το έργο του Σαίξπηρ εκτυλίσσεται κατά το ήμισυ στη σκοτεινή, «πολιτισμένη» Σικελία και για το υπόλοιπο μισό στη φωτεινή και άγρια επαρχιώτικη Βοημία, που είναι «γεμάτη ανθρώπους αθώους και χαρούμενους». Οι ηθοποιοί εναλλάσσονται συνεχώς ανάμεσα στις δύο συναισθηματικές περιοχές του έργου.

Πολλά είδη θεάτρου συνυπάρχουν όπως το τσίρκο, το μιούζικαλ, η σάτιρα αλλά και η ελληνική επιθεώρηση με τους ήχους από μια ιδιόμορφη εκδοχή της ροκ και τζαζ μουσικής αλλά με απόηχους ελληνικής μουσικής.

Έχουν τρομερό ενδιαφέρον για τον θεατή οι διαφορετικοί και καταιγιστικοί ρυθμοί που κατακλύζουν το «αλλόκοτο» αυτό έργο του μεγάλου δραματουργού αφού οι ήρωες του έργου κινούνται ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία ή και αντίστροφα. Η αποθέωση δηλαδή του θεατρικού παιχνιδιού για τους ερμηνευτές.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Θανάσης Σαράντος
Σκηνικό: Δημήτρης Ταμπάκης
Κοστούμια: Μπιάνκα Νικολαρεΐζη
Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης
Επιμέλεια Κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Video: Mιχάλης Κλουκίνας
Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Θεοφάνης Μιλλεούνης
Β´ βοηθός σκηνοθέτη: Στέλιος Βάσιλας
Φωτογραφίες: Ρίτα Τσέλα
Επιμέλεια κειμένων προγράμματος: Μάρκος Τσούμας
Διεύθυνση Παραγωγής: Πάνος Σβολάκης

Παραγωγή: Αστική Μη Κερδοσκοπική Eταιρεία Θεάτρου «Ηθικόν Ακμαιότατον»

ΔΙΑΝΟΜΗ (με σειρά εμφάνισης)

Ορέστης Τζιόβας (Πολύξενος, Αυτόλυκος)
Θανάσης Σαράντος (Λεόντιος)
Βάσια Χρήστου (Ερμιόνη, Μόψα)
Τζερόμ Καλούτα (Κάμμιλος, Δικαστής, Ναυτικός)
Πηνελόπη Μαρκοπούλου (Παυλίνα, Δορκάς)
Βασιλίνα Κατερίνη (Περντίτα, Αιμιλία)
Κωνσταντίνος Τσονόπουλος (Φλοριζέλ, Υπασπιστής Β’)
Νίκος Χριστοφυλάκης (Κωμικός, Δεσμοφύλακας, Υπασπιστής Α’)

Ο μικρός Στέλιος Πανταγιάς (Μαμίλλιος)

Φιλική συμμετοχή: ο Γιάννης Δεγαΐτης (Αντίγονος, Γέρο-βοσκός)