«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» σε διασκευή Παπαθανασίου – Ρέππα στο Χυτήριο

Μια από τις πιο επιτυχημένες κλασικές κωμωδίες του μεγάλου δάσκαλου του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, Αλέκου Σακελλάριου, θα αναβιώσει στην σκηνή του Θεάτρου Χυτήριο, στον κήπο, κάτω απο τον έναστρο ουρανό, με φεγγαράδες και ευωδιά καλοκαιριού, 100 χρόνια μετά απο την γέννηση του συγγραφέα και σκηνοθέτη της (1913), για να γεμίσει το θεατρικό μας καλοκαίρι με αβίαστο γέλιο, μέσα απο εξαιρετικές κωμικές ερμηνείες.

Οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας, με απόλυτο σεβασμό στην πρωτότυπη θεατρική γραφή, υπογράφουν την απόδοση του θεατρικού κειμένου της θρυλικής κωμωδίας, την ανανεώνουν, την προσαρμόζουν στις επιταγές του σήμερα και την σκηνοθετούν, έχοντας επιλέξει ένα αξιόλογο κάστ απο τους καλύτερους ηθοποιούς της νέας γενιάς που συνεχίζουν την παράδοση της καλής Ελληνικής κωμωδίας.

Υπόθεση:

Ο Θόδωρος για να μπορεί να τσιλιμπουρδίζει με τις κατά καιρούς ερωμένες του, έχει “επινοήσει” έναν ανύπαρκτο φίλο από την Πάτρα, τον Λευτεράκη, που τον χρησιμοποιεί σαν άλλοθι, όταν θέλει να δικαιολογήσει τις απουσίες του στη γυναίκα του Φωφώ. Ο Θεός όμως αγαπά τον κλέφτη αγαπά και τον νοικοκύρη.

Έτσι λοιπόν όταν μια μέρα εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι ο κατά φαντασίαν φίλος του Θόδωρου, ο Λευτεράκης Τσαμπαρδής με το όνομα, ο Θόδωρος δεν πιστεύει στα μάτια του αυτό που βλέπει, εν αντιθέσει βέβαια με την γυναίκα του που υποδέχεται τον Λευτεράκη μετά βαΐων και κλάδων….και φυσικά προτείνει την φιλοξενία του στο σπίτι…ε το τι γίνεται απο εκείνη την ημέρα δεν λέγεται…η ζωή του Θόδωρου γίνεται κόλαση ….η μια ατάκα υποδέχεται την άλλη και η μια ανατροπή πάνω στην άλλη, δημιουργούν τις πλέον κωμικές καταστάσεις που θα απολαύσετε επί σκηνής……

Λίγα λόγια για την ιστορία του έργου…..

Ήταν την πρώτη Νοεμβρίου του 1955, όταν το Θέατρο Μπουρνέλλη άνοιξε την αυλαία του για την πρεμιέρα της κωμωδίας του Αλέκου Σακελλάριου που έφερε τον τίτλο «Ο φίλος μου Ο Λευτεράκης». Ένα θεατρικό έργο που παρουσιάστηκε από τον Θίασο των Ντίνου Ηλιόπουλου και Μίμη Φωτόπουλου, ενταγμένο στο θεατρικό είδος της φάρσας. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία παράσταση που ακολουθούσε το γαλλικό Boulevard (κωμωδία ίντριγκας, τεχνικής και παρεξηγήσεων), ποτισμένη φυσικά με ελληνικό χιούμορ. Οχτώ χρόνια αργότερα από την θεατρική παρουσίαση ακολούθησε η κινηματογραφική μεταφορά από τον Σακελλάριο σύμφωνη με την λογική του Φίνου ο οποίος προτιμούσε να βαδίζει στα σίγουρα μεταφέροντας στο πανί κείμενα ήδη δοκιμασμένα στο σανίδι, με τους κορυφαίους Ελληνες κωμικούς Ντίνο Ηλιόπουλο, Μάρω Κοντού, Κώστα Βουτσά, Γιώργο Κωσταντίνου και Καίτη Πάνου…

Σημείωμα των Παπαθανασίου – Ρέππα για την παράσταση:

«Ο Σακελλάριος μας άφησε πίσω μια ασπρόμαυρη Αθήνα, που πάντα επιστρέφει στα όνειρα μας. Ασπρόμαυρα ακρογιάλια και καφενεδάκια με μεζέδες και μπυρίτσες για παράνομα ζευγαράκια, βόλτες με δανεικά αυτοκίνητα και κοπέλες με ψαράδικα παντελόνια και ψαθάκια, που τρέχουν με τα ποδήλατα τους σε μια χώρα όπου λείπει κάθε πόνος και ο μόνος στεναγμός που ακούγεται, είναι ο στεναγμός της αγάπης. Ένα μεγάλο κινηματογραφικό και θεατρικό ντιβερτιμέντο για να γελάσουμε ρε παιδιά. Επί τέλους, δεν χρειάζεται και ιδεολογική κάλυψη για να γελάσουμε. Εξ’ άλλου, απ’ όλα τα ζωντανά της γης μόνο ένα γελάει: ο άνθρωπος!»