“Ο καθένας πεθαίνει όσο καλύτερα μπορεί”. Όταν ξέρεις ότι θα πεθάνεις, όταν ξέρεις ότι το τέλος της ζωής σου είναι αναπόφευκτο και ότι αυτό πλησιάζει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, τότε ή παραιτείσαι τελείως ή προχωράς σε δυσάρεστες ενέργειες.
ΤΡΟΥΜΑΝ
TRUMAN. Σκηνοθεσία: Σεσκ Γκάι.
Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Χαβιέ Καμάρα, Ντολόρες Φόντζι.
Ισπανία- Αργεντινή. Διάρκεια: 108 λεπτά.
“Τα μόνα πράγματα που έχουν σημασία στη ζωή είναι οι σχέσεις”. Ένας έρωτας, η οικογένεια, οι φίλοι, ακόμη και η σχέση σου με τον σκύλο ή τη γάτα σου. Αυτά είναι που μετράνε ουσιαστικά, αυτά είναι που θυμόμαστε στον τελικό απολογισμό, κάτι που μας θυμίζει και η γλυκόπικρη, αν και στο βάθος τραγική, ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Σεσκ Γκάι. Και άλλη μία καλογραμμένη επιτυχία έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τις πολλές εκπλήξεις από το ισπανόφωνο σινεμά, φιλμ που γνωρίζουν και αξιοσημείωτη επιτυχία στη χώρα μας, καθώς δίνουν πρωτίστως έμφαση στο περιεχόμενο και στους χαρακτήρες, χωρίς να παραμελούν και τον σφιχτό ρυθμό.
Μία παρόμοια, λοιπόν, περίπτωση είναι και η ταινία Τρούμαν, όπου ο Τόμας (ο καλός Ισπανός ηθοποιός Χαβιέ Καμάρα, γνώριμός μας από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ και κυρίως το Μίλα της) αναχωρεί από τον Καναδά, όπου μένει τα τελευταία χρόνια με την οικογένειά του, για να πάει να βρει στη Μαδρίτη τον Αργεντινό φίλο του από τα παλιά, Χούλιαν (ο σταρ και πάντα συνεπής υποκριτικά Ρικάρντο Νταρίν), και να περάσει τέσσερις ημέρες μαζί του. Ο τελευταίος, ηθοποιός με τελευταία θεατρική του εμφάνιση τις Επικίνδυνες σχέσεις του Λακλό, διανύει τα τελευταία στάδια του καρκίνου. Αποφασισμένος να σταματήσει τις χημειοθεραπείες, ο Χούλιαν καλείται να προβεί σε κάτι εξαιρετικά άχαρο, να κλείσει όλες τις ανοιχτές εκκρεμότητες της ζωής του. Μεταξύ αυτών, και τη φροντίδα του σκύλου του Τρούμαν.
“Ο καθένας πεθαίνει όσο καλύτερα μπορεί”. Όταν ξέρεις ότι θα πεθάνεις, όταν ξέρεις ότι το τέλος της ζωής σου είναι αναπόφευκτο και ότι αυτό πλησιάζει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, τότε ή παραιτείσαι τελείως ή προχωράς σε δυσάρεστες ενέργειες. Όπως το να κανονίσεις την νεκρική τελετή σου, ακόμη και τις κάρτες, τη μουσική ή τις φωτογραφίες αυτής. Να προετοιμάσεις αναλόγως τους δικούς σου ανθρώπους. Να αποχαιρετήσεις το επαγγελματικό σου περιβάλλον, και κυρίως να αγκαλιάσεις το παιδί σου και να ξέρεις ότι αυτή είναι η τελευταία φορά.
Πώς όμως μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια ή να αγγίξεις για τελευταία φορά τους δικούς σου; Ακόμη, φίλοι από το παρελθόν που περιμένεις να σου μιλήσουν στον δρόμο ή στο εστιατόριο, δεν σου μιλάνε, γιατί δεν ξέρουν πως θα σε αντιμετωπίσουν ή απλά να τους τρομάζει η μυρωδιά του θανάτου, ενώ είναι πιθανόν άλλοι, που εσύ έχεις πληγώσει ανεπανόρθωτα, να σε εκπλήξουν ευχάριστα με τη στάση τους. Πάνω από όλα, όμως, το χειρότερο είναι να ξέρεις ότι η ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς εσένα, ότι εσύ δεν ήσουν παρά ένα ανεπαίσθητα μικρό, ίσως και ασήμαντο, διάλειμμα στο χάος της ανθρώπινης ύπαρξης.
