Συνολικά η Ελλάδα “κατανάλωσε 123 κυβερνήσεις σε 106 χρόνια και πάντα κίνδυνος δικτατορίας εμφανιζόταν όταν έλειπαν χαρισματικοί ηγέτες
Όποιος από εμάς αναλαμβάνει μια νέα θέση εργασίας χρειάζεται 3-6 μήνες τουλάχιστον να εγκλιματιστεί, προκειμένου η προσφορά του να ξεπερνά το κόστος της παρουσίας του για την επιχείρηση.
Το ίδιο λογικά πρέπει να ισχύει και για έναν Υπουργό ή ένα στέλεχος της δημόσιας διοίκησης.
Από το 1909 μέχρι το 2015 παρεμβάλλονται 106 χρόνια. Στο διάστημα αυτό η Ελλάδα άλλαξε 123 κυβερνήσεις. Ήτοι, “κατανάλωσε” μια κυβέρνηση κάθε 10,3 μήνες. Αν ένας υπουργός χρειάζεται χρόνο προσαρμογής μερικών μηνών τότε το έργο που μπορεί να αποδώσει είναι ελάχιστο.
Πόσο μάλλον που στην Ελλάδα της κομματοκρατίας και πελατοκρατίας συνηθίζεται να αλλάζει όλη η διοικητική πυραμίδα ενός υπουργείου και των εποπτευόμενων δημόσιων υπηρεσιών με κάθε αλλαγή υπουργού, ούτε καν κυβέρνησης.
Κάθε πολιτευτής που θα γίνει υπουργός διαθέτει ένα “στρατό” υποστηρικτών συνήθως με μέτριες, στην καλύτερη περίπτωση ικανότητες, τους οποίους πρέπει να βολέψει. Καθώς η δημόσια διοίκηση είναι πλήρως κομματικοποιημένη με πελατειακά κριτήρια και εμφανίζει αγελαία συμπεριφορά υπό την καθοδήγηση μιας παρασιτικής συνδικαλιστικής δομής, τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν οι υπουργοί τη στελέχωση δεν είναι καθόλου αξιοκρατικά.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που σ’ αυτήν τη χώρα μπορεί να πληρώνουμε, όσοι πληρώνουμε, φόρους με συντελεστές μεγαλύτερους από αυτούς της Σουηδίας, αλλά οι υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος στους πολίτες είναι επιπέδου Ουγκάντας.
Η πολιτική σταθερότητα έχει τη σημασία της στο βαθμό ανάπτυξης των πελατειακών σχέσεων. Πολιτική αστάθεια με συχνές πολιτικές αναμετρήσεις αυξάνουν την εξάρτηση των πολιτικών από τους πελάτες.
Δεν είναι τυχαίο στην ελληνική πολιτική ιστορία από το 1909 μέχρι τις μέρες μας πως οι λίγες κυβερνήσεις που ξεπέρασαν τη θητεία των 2 ετών ήταν κυβερνήσεις κατά την περίοδο των οποίων παρατηρήθηκε σημαντική πρόοδος.
Τέτοια περίοδος ήταν η πρώτη περίοδος του Ελευθερίου Βενιζέλου μεταξύ 1910-15. Από το 1909 μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτός του 1910 – 15, υπήρξαν άλλες τρεις κυβερνήσεις με θητεία πάνω από 2 χρόνια εκ των οποίων η μία ήταν η δικτατορία Μεταξά μεταξύ 1936 – 41. Οι άλλες δύο ήταν οι κυβερνήσεις Βενιζέλου 1917- 20 και 1929 – 32.
Οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν και μεγάλωσαν τη χώρα έγιναν μεταξύ 1910 – 15.
Μετά τον πόλεμο, από το 1945 μέχρι το 1952, υπήρξαν 28 κυβερνήσεις μέχρι την έλευση του Α. Παπάγου, η κυβέρνηση του οποίου προσέγγισε τα 3 χρόνια. Ήταν η κυβέρνηση που έβαλε τα θεμέλια του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος που έφερε την Ελλάδα κοντά στην Ευρώπη μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Στη συνέχεια ακολούθησαν μέχρι το 1961 3-4 κυβερνήσεις Καραμανλή με θητεία περί τα 2 έτη. Αν πριν τον πόλεμο το κέντρο με αιχμή το κόμμα των Φιλελευθέρων έβαλε τη σφραγίδα του στον εκσυγχρονισμό και το διπλασιασμό της Ελλάδας, μετά τον πόλεμο η δεξιά βοήθησε τη χώρα να βρεθεί μεταξύ αυτών που ο μεγαλύτερος πληθυσμός του πλανήτη ζηλεύει. Μετά τον πόλεμο ο αστικός κόσμος συνολικά συνέβαλε στην αποτροπή μιας καταστροφικής σοβιετοποίησης που επιχειρήθηκε με τον εμφύλιο.
Η επόμενη κυβέρνηση με διάρκεια πάνω από 2 έτη ήταν η δικτατορία του Παπαδόπουλου. Μετά τη δικτατορία είχαμε σταθερές κυβερνήσεις με θητείες πάνω από το μέσο όρο, αλλά είχαμε και πολλά δανεικά και επιδοτήσεις. Τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά τη χρεοκοπία του 2010, όπου σε 6 χρόνια έχουμε 7 κυβερνήσεις των υπηρεσιακών συμπεριλαμβανομένων.
Ζητούμενο λοιπόν για την έξοδο της χώρας από την κρίση χρεοκοπίας είναι η σύνθεση ενός εθνικού σχεδίου κοινωνικής και οικονομικής ανάταξης αλλά και της εξασφάλισης της κυβερνητικής σταθερότητας που θα επιτρέψει την εφαρμογή αυτού του σχεδίου.
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς έχει ανοίξει ο διάλογος της συνταγματικής αναθεώρησης, είναι η πρόταση που εμπεριέχεται στην πρόταση συντάγματος των (κκ Ν. Αλιβιζάτου, Π. Βουρλούμη, Γ. Γεραπετρίτη, Γ. Κτιστάκι, Σ. Μάνου, Φ. Σπυρόπουλου) που κυκλοφόρησε σαν ένθετο στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής.
Σύμφωνα με αυτήν: “Η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη σχετική τουλάχιστον πλειοψηφία της Βουλής, άρα κατ’ επέκταση του λαού, αλλά η Βουλή δεν μπορεί να “ρίξει” την κυβέρνηση αν συγχρόνως δεν είναι σε θέση να αναδείξει νέα. Πρόκειται για τη γνωστή “εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας”, η οποία μπορεί μεν να οδηγεί σε κυβερνήσεις ανοχής ή μειοψηφίας αλλά συμβάλει στην άμβλυνση συγκρουσιακού χαρακτήρα της πολιτικής μας ζωής”.
Στην ίδια πρόταση τονίζεται πως αν υπάρξει πρόωρη διάλυση της Βουλής ο χρόνος για την επόμενη δεν μηδενίζει και ξεκινά τετραετία, αλλά εξαντλείται η προηγούμενη τετραετία. Ήτοι, οι εκλογές γίνονται σταθερά κάθε τέσσερα χρόνια.
Η πολιτική ιστορία του τελευταίου αιώνα για τη χώρα μας δείχνει πως η πολιτική σταθερότητα είναι μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας. Άρα, εκτός του εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση θα χρειαστεί και ένα σύνταγμα που θα εξασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.
Στο παρελθόν όσες φορές η δημοκρατία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τη σταθερότητα μέσω χαρισματικών ηγετών, το κενό το κάλυψαν οι δικτάτορες…
Του Κώστα Στούπα από το capital.gr
