Στο σανίδι μέχρι την τελευταία στιγμή μέσα από την θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» την οποία η ίδια δημιούργησε στην Αθηναΐδα στον Βοτανικό.
Η τελευταία της θεατρική υπόκλιση, έγινε με την αυλαία της περασμένης σεζόν, ως πρωταγωνίστρια στην παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά.Στην παράσταση μοιραζότανε τη σκηνή με την κόρη της Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου.
Η κωμωδία ήταν κάτι που της άρεσε και ένα τέτοιο έργο επέλεξε.
Εχοντας συνεργαστεί με μερικούς από τους σπουδαιότερους του θεάτρου (Κακογιάννη, Βολανάκη, Βουτσινά, Άντολφ Σαπίρο) και έχοντας αφιερώσει 31 χρόνια στο κλασσικό ρεπερτόριο, για το τέλος, αναζήτησε την κωμωδία. Ετσι ζήτησε από τον Μουτσινά κάτι ανάλαφρο. Εκείνος της έγραψε ένα κείμενο με θέμα την προαιώνια σύγκρουσή, νύφης, πεθεράς.
«Ύστερα από 36 χρόνια, με όλους αυτούς τους μεγάλους συγγραφείς που έπαιξα και όλα αυτά τα βαριά έργα, ήθελα κάτι να ανασάνω» έλεγε για την επιλογή της.
Κοκέτα, διατηρούσε άψογο το κορμί της και για την παράσταση επέλεξε κυρίως ρούχα από λευκά υφάσματα, που αγαπούσε.
Η Ζωή στη σκηνή
Η Ζωή Λάσκαρη ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι το 1966, εντυπωσιάζοντας με τις πρώτες εμφανίσεις της στα έργα: “Μιας πεντάρας νιάτα” των Γιαλαμά – Πρετεντέρη, “Η παγίδα” του Pομπέρ Τομά και “Βαθιά γαλάζια θάλασσα” του Ράτιγκαν. Το εκτυφλωτικά γοητευτικό κορίτσι σαγήνευε τα πλήθη με την εξωπραγματική ομορφιά του και το ξεχωριστό υποκριτικό του στυλ.
Το κοινό τη λάτρεψε και την αγκάλιασε ολόθερμα στα “Μαριχουάνα Στοπ”, “Εραστές του ονείρου”, “Ο άνθρωπος που γύρισε από τον γύψο”, “Πώς να κερδίσετε τον άντρα σας”, “Ξυπόλητη στο Πάρκο”, “Η κυρία του Μαξίμ”.
Γεμίζει ασφυκτικά τα θέατρα, όταν ακολουθούν τα “Φρύνη, η εταίρα”, “Παντρεύομαι τον άντρα μου”, “Εγώ, εσύ και ο άλλος”, “Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές”, “Μις Πέπσι” κ.α.
Η τελευταία φορά που πρωταγωνιστεί σε κωμωδία είναι το 1984, με το έργο του Μπιλ Μάνχοφ, “Η Ντόρις και ο γυαλάκιας”.
Από το 1990 και μετά, ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στην μεγάλη θεατρική επιτυχία “Καινούρια Σελίδα” του Νηλ Σάϊμον και το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς στο “Ορφέας στον Άδη” του Τέννεση Ουίλιαμς.
Ακολουθούν: “Τρελοί για έρωτα” του Σαμ Σέπαρντ, “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ” του Άλμπι, “Τρεις ψηλές γυναίκες” του Άλμπι, “Τρωάδες” του Ευριπίδη, “Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” του Eυγένιου Ο’ Νηλ, “Η συνάντηση” του Νάντας, “Σκηνές Γάμου” και “Ευαίσθητη Ισορροπία” του Άλμπι, “Διαμάντια και μπλουζ” της Λούλας Αναγνωστάκη, “Άλμα Μάλερ” του Ρον Χάρτ, “Ρόουζ” του Μάρτιν Σέρμαν και “Ωραία Xρόνια” του Xάρολντ Πίντερ.
