Εντείνεται ο ανταγωνισμός για το πετρέλαιο της Λιβύης καθώς οι αντίπαλες κυβερνήσεις της χώρας φιλοξενούν χωριστούς κλάδους της Εθνικής Εταιρίας Πετρελαίου (NOC).
Η NOC πλέον έχει διαιρεθεί σε διεθνώς αναγνωρισμένα κεντρικά γραφεία στην Τρίπολη και ανταγωνιστικό κλάδο που βασίζεται στην Μπάιντα.
Στις 4 Μαΐου, η NOC-Μπάιντα, που είναι πιστή στο Τομπρούκ, μπλοκάρησε ένα πετρελαιοφόρο νηολογίου Μάλτας, το Seachance, από το να φορτώσει πετρέλαιο στον τερματικό σταθμό Marsa al Hariga κοντά στο Τομπρούκ. Σύμφωνα με λιμενικούς υπαλλήλους, το πλοίο επιχείρησε να φορτώσει το αργό πετρέλαιο που πωλείται από την NOC-Τρίπολης, η οποία στηρίζει την κυβέρνηση της Τρίπολης. Η NOC-Μπάιντα είπε στους εργαζομένουν του τερματικού σταθμού να μην φορτώσουν πετρέλαιο στο πλοίο. Το γεγονός ακολουθεί την αποτυχημένη προσπάθεια της NOC-Μπάιντα να εξάγει πετρέλαιο. Η Μάλτα πρόσφατα απαγόρευσε την είσοδο δεξαμενόπλοιου φορτωμένου με πετρέλαιο της NOC-Μπάιντα.
Πάνω από το ήμισυ της ημερήσιας παραγωγής αργού πετρελαίου της Λιβύης, μεταξύ 220.000 και 250.000 βαρέλια, περνούν μέσω του τερματικού σταθμού Marsa al Hariga. Περίπου τα μισά από αυτά παραδίδονται στην ελβετική εμπορική εταιρεία Glencore. Ένα άλλο μέρος πηγαίνει στην δυτική Λιβύη για ραφινάρισμα. Το 2015, η Glencore υπέγραψε συμβόλαιο με την NOC-Τρίπολης για την εξαγωγή πετρελαίου από τα πεδία Σαρίρ και Μέσλα μέσω της Marsa al Hariga. Με τη σειρά της, η NOC-Μπάιντα απέρριψε όλες τις συμβάσεις που υπεγράφησαν μετά το Μάρτιο του 2015, συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας με τη Glencore.
Δυτικοί ειδικοί πιστεύουν ότι με το μπλοκάρισμα του τερματικού, το Τομπρούκ είναι πιθανό προσπαθεί να υπονομεύσει τη νομιμότητα των θεσμών της Τρίπολης: τη λεγόμενη «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» και την NOC-Τρίπολης. Αναφέρουν ότι η κυβέρνηση Τομπρούκ θα γίνει πιο επιθετική στην αντίθεσή της με την Τρίπολη. Ωστόσο, στόχος της κυβέρνησης του Τομπρούκ είναι να είναι επιτυχής ως ανεξάρτητος εξαγωγέας πετρελαίου. Έτσι, οι πρόσφατες εξελίξεις μπορεί να περιγραφούν ως ένα είδος παζαριού ανάμεσα στις δυτικές προσπάθειες να ενώσουν τη χώρα υπό την κυριαρχία των πληρεξουσίων τους. Στη σύγχρονη Λιβύη, η πολιτική – στρατιωτική δύναμη και η διεθνής αναγνώριση είναι απλά εργαλείαγια να κερδίσουν έσοδα από τους πόρους της χώρας και τη γεωγραφική της θέση.
