Ήταν ένας τακτικός πελάτης του βαφλάδικου όπου εργαζόταν η σερβιτόρα της ιστορίας μας αυτός που τα ξεκίνησε όλα.
Ο Edward Seward, κύριος σε όλα του, πήγαινε τακτικά στο Waffle House του Grand Bay της Αλαμπάμα και έκανε με το προσωπικό ό,τι και με την οικογένειά του: τους έδινε μια στο τόσο Λόττο ή λαχεία ως δωράκια. Για τα οποία έπρεπε βέβαια να πεταχτεί στη γειτονική Φλόριντα, μιας και η Αλαμπάμα απαγορεύει τα τυχερά παιχνίδια.
Και στις 6 Μαρτίου 1999, τη μέρα που κληρωνόταν το Λόττο, τρεις υπάλληλοι της επιχείρησης άνοιξαν όπως και κάθε άλλη φορά τους φακέλους που τους είχε δώσει την προηγουμένη ο κύριος Seward, αν και κανείς τους δεν ήταν ο υπερτυχερός. Μόνο που την επόμενη μέρα άλλοι δύο υπάλληλοι του Waffle House έκαναν το ίδιο και ένας εξ αυτών βρήκε το τυχερό δελτίο των 10 εκατ. δολαρίων!
Η Tonda Lynn Dickerson δεν πίστευε στην τύχη της, ούτε και κανείς άλλος άλλωστε. Η τύχη ήταν βλέπετε συνεργατική, καθώς οι υπάλληλοι είχαν ορκιστεί πως θα μοιράζονταν τα κέρδη αν κληρωνόταν σε κάποιον το Λόττο. Μόνο που η Tonda δεν το θυμόταν πια αυτό.
Αρνήθηκε να μοιραστεί λοιπόν τα λεφτά, κάτι που επέσυρε φυσικά τη μήνη των συναδέλφων της, οι οποίοι τη μήνυσαν στη βάση της συμφωνίας που είχαν κάνει όλοι τους για ισόποση μοιρασιά του μποναμά. Το δικαστήριο δέχτηκε την προφορική συμφωνία που είχε γίνει ως έγκυρο νομικό τερτίπι, μόνο που δυστυχώς για τους συναδέλφους της, το Δίκαιο της Αλαμπάμα δεν αναγνωρίζει καμία δέσμευση αναφορικά με τον τζόγο, που είναι όπως είπαμε παράνομος στην πολιτεία.
Κι έτσι η Tonda μπορούσε πλέον να κρατήσει όλο το αστρονομικό ποσό για την ίδια. Δεν νοιαζόταν φυσικά που όλοι την κατηγορούσαν, τόσο οι παλιοί της συνάδελφοι όσο και ο ίδιος ο Seward, στον οποίο είχε υποσχεθεί το προσωπικό του μαγαζιού ένα ολοκαίνουριο αγροτικό αν κέρδιζε ποτέ ένα από τα τόσα Λόττο που τους είχε μοιράσει με την καλή του την καρδιά. Κι έτσι τώρα τη μήνυε κι αυτός!
Ο καλοσυνάτος κύριος έφτασε μάλιστα την υπόθεση μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο της Αλαμπάμα, αν και έχασε κι εκεί. Κανείς δεν μπορούσε πια να στερήσει τα εκατομμύρια από την άπληστη Tonda, μόνο που κι αυτή υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο. Ή τη μοίρα, που είναι εδώ το ίδιο πράμα.
Την ώρα λοιπόν που γίνονταν όλα αυτά, εκείνη κοιτούσε να γλιτώσει από την υψηλή φορολογία των κερδών της. Από κοινού με την οικογένειά της, έστησαν μια εταιρία στη Φλόριντα που θα διαχειριζόταν τα ουρανοκατέβατα εκατομμύρια. Το κάνουν εξάλλου όλη την ώρα οι πλούσιοι, σκέφτηκε η Tonda, γιατί όχι λοιπόν κι αυτή; Γιατί να μην προστατεύσει τα λεφτά της από πιστωτές και τρωκτικά και γιατί σε τελική να τα πάρει το κράτος;
Αυτή κράτησε λοιπόν το 49% της εταιρίας και μοίρασε το άλλο 51% μεταξύ των γονέων και των άλλων συγγενών της. Κι εκεί που φάνταζαν όλα ευοίωνα, να σου στο κατώφλι της η εφορία, η οποία ξεψάχνισε τα πεπραγμένα της 9Mill (έτσι είχαν ονομάσει την εταιρία) και βρήκαν πως δεν είχε πληρώσει ποτέ ομοσπονδιακό φόρο δωρεάς! Έναν φόρο που άγγιζε τα 771.570 δολάρια.
Η Tonda Lynn είχε δωρίσει στους γονείς της, περνώντας τους τις μετοχές της επιχείρησης, κεφάλαια αξίας 2.412.388 δολαρίων, ένα ποσό που αντιστοιχούσε πλέον στο 51% της ονομαστικής αξίας των κερδών του Λόττο. Η τύπισσα διαφώνησε φυσικά, πιστεύοντας πως η τύχη της δεν θα εξαντλούνταν ποτέ. Έκανε όμως και το άλλο: προκάλεσε την εφορία λέγοντας πως η μεταφορά των χρημάτων δεν ήταν δωρεά αλλά -κάθεστε;- προφορική συμφωνία που είχε κάνει με τους οικείους της πως αν κέρδιζε ποτέ κανείς τους κάτι σε τυχερό παιχνίδι, τότε θα μοιράζονταν τα κέρδη!
Αυτά είπε πράγματι στη νέα δικαστική διαμάχη της και δασκαλεμένη καθώς ήταν από τους μεγαλοδικηγόρους της, ισχυρίστηκε πως σε τελική ο κάτοχος του λαχείου δεν ήταν αυτή αλλά η εταιρία της, κι έτσι η οικογένειά της ευεργετήθηκε παραπλεύρως ως μέτοχοι της 9Mill.
Τα δικαστήρια κράτησαν 13 ολόκληρα χρόνια, όταν πήρε επιτέλους την απάντησή της πως τα χρήματα λογίζονταν πράγματι ως δωρεά. Και την πλήρωσε με το ίδιο ακριβώς νόμισμα: ακόμα κι αν είχαν προφορική συμφωνία, κατέληξε το δικαστήριο, αυτή εμπίπτει στα τυχερά παιχνίδια, που είναι απαγορευμένα στην Αλαμπάμα, κι έτσι δεν ισχύει νομικά!
Το δικαστήριο αναγνώρισε όμως και κάτι άλλο: πως την ώρα που γινόταν η δωρεά, εκκρεμούσε η ετυμηγορία των μηνύσεων κατά της Tonda, κάτι που όχι μόνο κρίθηκε παράνομο αλλά κουτσούρεψε και την πραγματική αξία των αρχικών κερδών.
Παρά τα τρελά δικαστικά έξοδα και τις νομικές περιπέτειες, η Tonda δεν τα έχασε κατά κανέναν τρόπο όλα, πήρε ωστόσο ένα καλό μάθημα από το ποινικό σύστημα. Και κάτι μας λέει πως δεν θα πάτησε ποτέ ξανά το πόδι της σε Waffle House. Όχι τουλάχιστον στο Grand Bay της Αλαμπάμα…
