Το 2001 άνοιξε διστακτικά το πρώτο Death cafe, και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες τέτοια καφέ σε πολλές χώρες.
Το πρώτο Death Cafe βρήκε στέγη στο υπόγειο του Jon Underwood στο Χάκνεϊ του Λονδίνου, συγκεντρώνοντας κυρίως φίλους και γνωστούς που μοιράζονταν την κοινή άποψη ότι η συζήτηση γύρω από τον θάνατο μπορεί να λυτρώσει και να απαλύνει το πόνο της απώλειας.
Οι πρώτοι πελάτες τυγχάνουν ακόμη προνομιακής μεταχείρισης, αλλά το πόσο γρήγορα διαδόθηκε η ιδέα, άφησε και τους πιο αισιόδοξους άφωνους. Στο μαγαζί σερβίρονται ζεστοί καφέδες, τσάι, λικέρ και κονιάκ. Τίποτα άλλο. Εκεί οι πελάτες ακόμα και άγνωστοι μεταξύ τους, πιάνουν κουβέντα με σκοπό να αποβάλλουν την ένταση και τη λύπη από το θάνατο κάποιου κοντινού τους προσώπου.
«Ήταν 25 Σεπτεμβρίου, αλλά έκανε κρύο και ανάψαμε τζάκι. Το είχαμε οργανώσει προσεκτικά, κυρίως επειδή δεν είχαμε ιδέα πώς θα εξελισσόταν. Σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε κάποιες ‘ασκήσεις’. Προτείναμε σε όσους είχαν έρθει να βάλουν τις σκέψεις τους σε ένα χαρτί και μετά να ρίξουν τα σημειώματα στη φωτιά. Το έκαναν, αλλά ήταν ήδη σαφές ότι όλοι είχαν έρθει αναζητώντας μια ευκαιρία να μιλήσουν… Να μιλήσουν για τον θάνατο. Η σύγχρονη κουλτούρα, τουλάχιστον στη Βρετανία, δεν έχει άνεση με το θέμα, δεν μιλάμε για τον θάνατο… Μετά από εκείνη την πρώτη φορά, καταλήξαμε ότι δεν χρειάζεται κάποια δομημένη διαδικασία, μόνο να πούμε, λοιπόν, είμαστε εδώ να μιλήσουμε για τον θάνατο. Κατά κανόνα αυτό και μόνο αρκεί για να αρχίσουν οι άνθρωποι να μοιράζονται τις σκέψεις τους».
Πραγματοποιούνται ομαδικές συζητήσεις, πολλές φορές υπάρχει και ψυχολόγος και οι πελάτες, ακόμα και πολύ καιρό μετά την απώλεια, επισκέπτονται το καφέ συστηματικά.
Σήμερα η ιδέα έχει εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, χαρίζοντας τη δυνατότητα σε κόσμο, που το έχει ανάγκη να μοιραστεί τους προβληματισμούς του, γύρω από το θάνατο.
