ΓΙΑ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΝΤΖΕΛΑΣ ΓΚΡΕΚΑ…
Ήξερα βέβαια τη φωνή που μοιραζόταν με τον Μάρκο το «Να πεθάνεις, να πεθάνεις». Αλλά, ήταν ήδη παλιό άκουσμα τότε… 1993. Στο κέντρο «Χάντρες», κάπου στο Κολωνάκι. Η Άντζελα Γκρέκα, με είχε εντυπωσιάσει «για το μπρίο και την ευφορία που μετέφερε στο πάλκο» – όπως έγραφα στο σχετικό κείμενο του περιοδικού «Εικόνες». «Με την άνεση και το κέφι της, επαληθεύει με τον καλλίτερο τρόπο το χαρακτηρισμό «μπριόζα», που κάποτε αποτελούσε εύσημο για τις λαϊκές τραγουδίστριες» έγραφα πιο κάτω. Τότε τη γνώρισα… Και λίγο αργότερα, έμαθα τα υπόλοιπα για εκείνη. Το πραγματικό της όνομα : Ανθή Αλεξιθιώτου. Ένα από τα τέσσερα παιδιά, μιας «αριστοκρατικά φτωχής» οικογένειας από τον Κορυδαλλό. Κατά τα συνηθισμένα στα μουσικά παραμύθια της εποχής εκείνης, ο πατέρας αντιδρά στην διάθεσή της να γίνει τραγουδίστρια. Αλλά η μητέρα της, την πηγαίνει να την ακούσει ο – συμπέθερός τους – «Ρουσσέτος», που είχε την ομώνυμη ταβέρνα στην περιοχή. Είναι μόλις 15 χρονών αλλά ξέρει απέξω τραγούδια που έλεγαν τότε η Στέλλα Χασκίλ – προσωπική της αδυναμία – η Μαρίκα Νίνου αλλά και ο – πολύ νέος – Στέλιος Καζαντζίδης… Τραγουδάει μπροστά στον Αργύρη Βαμβακάρη το – όπως και να το κάνουμε, …βαρύ για ένα κορίτσι – … «Εγώ κακός δεν ήμουνα» του Γιάννη Παπαϊωάννου και την προσλαμβάνουν αμέσως στου «Ρουσσέτου». Αμέσως μετά, ατζέντης της εποχής, τη στέλνει για δουλειά στο κέντρο «Πανόραμα», στη Νέα Ελβετία της Θεσσαλονίκης. Ο Τόλης Χάρμας, που είναι ο επικεφαλής του μαγαζιού, τη βαφτίζει «Άντζελα Γκρέκα»… Θα μείνει εκεί σχεδόν δύο χρόνια . Κι όταν θα φύγει, διεκδικώντας μια μικρή αύξηση στο μεροκάματό της, ο Χάρμας θα πάρει στη θέση της την …Κυριακή Παπαδοπούλου – που θα «βαφτίσει» «Μαρινέλλα» – από το ομώνυμο τραγούδι του. Γύρω στα 1958-59, ο Στελλάκης Περπινιάδης, θα τη συστήσει στην «Κολούμπια» και θα ηχογραφήσει στις 78 στροφές, λίγα σχετικά τραγούδια του Στέλιου Χρυσίνη ( «Ένας πασάς», «Κάνε πέρα απ’ το κορίτσι», «Το κίτρινο μπλουζάκι σου», «Για μένα πια μη σκέφτεσαι» ) και του Πάνου Πετσά ( «Τι το θέλεις τέτοιο γράμμα», «Κάνε στην μπάντα» ). Την ίδια εποχή, θα συνοδέψει τον Καζαντζίδη στα «Έχεις κορμί αράπικο» και «Κοινωνία ένοχη», αλλά και τον Δημήτρη Ρουμελιώτη στην «Κρουαζιέρα στη σελήνη» του Γιώργου Μητσάκη. Τότε όμως, θα ανοίξει και ο δρόμος της για την Αμερική… Θα πάει εκεί για να συνοδέψει τον Γιάννη Παπαϊωάννου σε εμφανίσεις του στο Χόλλυγουντ, αλλά και για να ηχογραφήσει με την ελληνοαμερικάνικη «Νίνα». Γυρνώντας στην Ελλάδα, ο Μάρκος Βαμβακάρης – οικογενειακός γνωστός, γείτονας αλλά και φίλος του πατέρα της – που μόλις έχει επανακάμψει στην δισκογραφία, της προτείνει το «Να πεθάνεις», το «Ανάθεμά σε δεν πονείς», το «Μέσα στη νύχτα προχωρώ» ( Πρώτη φωνή : Σταύρος Καμπάνης ) αλλά και την «Κορδελιώτισσα», την «Μπουντζαλιά» – δικές του εκδοχές πάνω στα μικρασιάτικα τραγούδια – καθώς και – σε επανεκτέλεση, με δεύτερη φωνή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση – το «Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια». Την ίδια εποχή, σε δίσκους 45 στροφών, θα πει και κάποια τραγούδια του Γιώργου Λαύκα ( «Σήμερα σε χάνω», «Δε μ’ ενδιαφέρεις» ) αλλά και του Μπάμπη Μπακάλη ( δεύτερη φωνή στο Στράτο Διονυσίου στο «Που να βρω γιαλό ν’ αράξω» ) . Αλλά ο δρόμος της, τουλάχιστον για μια εικοσαετία, θα την οδηγεί πιο συχνά στην Αμερική και τα εκεί ελληνικά κέντρα… Μέσα από φωτογραφίες όλων αυτών των χρόνων, μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει πως «έγραφαν» τα ελληνικά τραγούδια, στα πάλκα και τις πίστες του Νέου Κόσμου… Το 1967, σ ένα δισκάκι 45 στροφών της «Οντεόν», θα πει για πρώτη φορά δυο τραγούδια του Βαγγέλη Ατραίδη : «Γυαλί ραγισμένο» και «Που να’ σαι». Το 1980, με τη συνεργασία του Βαγγέλη Ατραίδη και του Νάκη Πετρίδη, θα επιχειρήσει μια επιστροφή στην σύγχρονη ελληνική δισκογραφία, μ’ έναν μεγάλο δίσκο βινυλίου, που – κατά τα πρότυπα της εποχής – ποντάρει στο σλόγκαν… «Έσπασε ρεκόρ». Μια ώριμη και σίγουρη γυναικεία λαϊκή φωνή, τραγουδάει : «Το παιδί που μ’ αγαπάει έσπασε ρεκόρ / δέκα ώρες με γλεντάει μ’ όλα τα κομφόρ» αλλά και πιο ελαφρολαικούς ερωτικούς προβληματισμούς της εποχής ( «Στη μέση θα κοπώ» ). Αυτή όμως θα είναι η τελευταία της δισκογραφική καταγραφή… Στα λαϊκά κέντρα, θα βρίσκει πιο εύκολα μια θέση τα επόμενα χρόνια … Από τα πιο «κοσμικά» στην αρχή, μέχρι τα μικρά στέκια του ρεμπέτικου, κατόπιν. Στις «Χάντρες» της δεκαετίας του ’90 – από εκεί είναι η φωτογραφία: Η Άντζελα Γκρέκα επί το έργον. Δεξιά στο πάλκο και δίπλα της, ο μπουζουξής Γιάννης Mωραίτης, ο Αντώνης Ρεπάνης και η Μαρία Κατινάρη… Και πιο πρόσφατα, στις «1000 και δύο νύχτες» και στον μικρό «Κεραμεικό», όπου και εμφανίστηκε για τελευταία φορά, στα τέλη του 2011…. Μετρημένες και οι τηλεοπτικές της εμφανίσεις, με πιο εκτεταμένη αυτή στην εκπομπή του Πάρη Μήτσου «Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα» στον – πάλαι ποτέ – 902, αλλά και σ’ ένα αφιέρωμα του «Έχει γούστο» της ΕΡΤ, στον Μάρκο Βαμβακάρη ( Επιμέλεια : Νίκος Νικόλιζας ). Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, έζησε στους Αγίους Θεοδώρους… Σήμερα, στο Τρίτο Νεκροταφείο, την αποχαιρετήσαμε κάπου 50 άνθρωποι…. Κυρίως συγγενείς και φίλοι και ελάχιστοι άνθρωποι του τραγουδιού…
Από τον Γιώργο Τσάμπρα στο facebook
