Μαζί τα φάγαμε: Ένας έντιμος και ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος παραπλανάται από τη γυναίκα του ώστε εκείνη να λαμβάνει πλούσιες μίζες από τους προϊσταμένους του εν αγνοία του για να βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση.
Ελληνική ταινία, σκηνοθεσία Στράτος Μαρκίδης με τους: Κώστας Αποστολάκης, Μπέσυ Μάλφα, Σωτήρης Καλυβάτσης, Αντώνης Καφετζόπουλος.
Η υπόθεση του έργου
Ο Σωτήρης Παπακώστας εργάζεται ως υπεύθυνος προμηθειών σε έναν γνωστό και μεγάλο Δημόσιο Οργανισμό. Είναι απόλυτα έντιμός και ευσυνείδητος υπάλληλος, συνεπής σε όλα του τα καθήκοντα. Η γυναίκα του Γκέλλυ έχει συμβιβαστεί με τις αρχές του άντρα της αλλά ταυτόχρονα η καθημερινότητά της είναι δύσκολη αφού τα οικονομικά της οικογενείας της πάνε από το κακό στο χειρότερο.. Μία μέρα έρχονται σε επαφή μαζί της οι προϊστάμενοι του άντρας της και την πείθουν να υποδείξει εμμέσως στον Σωτήρη έναν δικό τους προμηθευτή, με το αζημίωτο φυσικά. Η Γκέλλυ τα καταφέρνει και από εκείνη την στιγμή αναλαμβάνει με διάφορά γυναικεία κόλπα να επηρεάζει τον Σωτήρη προκειμένου αυτή να εισπράττει πλούσιες μίζες εν αγνοία του.
Ο παλαιός τίτλος ήταν «Η κυρία του Κυρίου»
Ο Στράτος Μαρκίδης έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ένα εισπρακτικά επιτυχημένο σερί από remakes ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 50 και του 60, της επονομαζόμενης από πολλούς χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
Μετά τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», τον «Κλέαρχο, την Μαρίνα και τον Κοντό» και τον «Θησαυρό (του Μακαρίτη)», φέτος ήρθε η σειρά της «Κυρίας του Κυρίου» να υποστεί (με όλες τις πιθανές έννοιες και διαστάσεις) αυτόν τον ιδιότυπο εκμοντερνισμό, που κάθε άλλο παρά μοντέρνος είναι, αλλά μοιάζει με ένα παρωχημένο αναμάσημα όλων των κλισέ και των κακώς κειμένων της νεοελληνικής ιδιοσυστασίας.
Κι αν η ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη βασιζόταν κυρίως στη χαρισματική παρουσία του Ντίνου Ηλιόπουλο, αλλά και στο καλοκουρδισμένο κωμικό timing του ομώνυμου θεατρικού του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβειου Βασιλειάδη, και πλέον φαντάζει ως άλλο ένα νοσταλγικό δείγμα μιας πιο ανέμελης κι αθώας εποχής, η τοποθέτηση του κεντρικού σεναριακού άξονα στη σύγχρονη εποχή της οικονομικής και κυρίως ηθικής κρίσης μετατρέπεται σε έναν κακόγουστο και τελικά εξοργιστικό ύμνο στη λαμογιά και τη μίζα, δοξάζοντας κι εξωραΐζοντας τελικά αυτά που προσπαθεί να στηλιτεύσει.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας που άρχισε να προβάλλεται στους κινηματογράφους:
