«Δεν ξέρετε τι λαός είναι οι Έλληνες»
O Κάιλ Χάινς κατά την διετή (2011-13) παρουσία του στην Ελλάδα ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με την χώρα μας και μέσω του Sportraits.org αναφέρθηκε στην πύρινη καταστροφή που άφησε πίσω της δεκάδες θύματα.
Γράφει ο Κάιλ Χάινς
Καθόμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, περισσότερα από 4 χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα. Δεν είμαι Ελληνας και δεν έχω αγωνιστεί σε ελληνική ομάδα περισσότερα από πέντε χρόνια.
Η σχέση που έχω όμως με την Ελλάδα και τους κατοίκους τους, είναι αναντίρρητη. Μου είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω γιατί, ή να βάλω σε μία σειρά τις λέξεις που θα εξηγούσαν το δέσιμο και τον θαυμασμό μου για αυτή τη χώρα. Υποθέτω ότι, στην ζωή, κάποιες σχέσεις, κάποιοι δεσμοί είναι ανεξήγητοι. Απλά υπάρχουν.
Τη στιγμή που αναπαυόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, παρακολουθούσα το πρωινό πρόγραμμα του CNN. Ενώ είχα τα μάτια μου καρφωμένα στην τηλεόραση, η ατμόσφαιρα ακόμα και του ίδιου του προγράμματος, άρχισε να αλλάζει. Διάβασα στον τίτλο: “Τεράστιες φωτιές στην Ελλάδα”.
Πλησίασα στην τηλεόραση και άρπαξα το τηλεκοντρόλ για να δυναμώσω τη φωνή. To CNN άρχισε να προβάλει εικόνες και βίντεο από τις πυρκαγιές που έκαιγαν τα πάντα. Βρέθηκα σε κατάσταση σοκ! Μπροστά μου εξελίσσονταν εικόνες καταστροφής και συντριβής.
Μετά άρχισαν οι συνεντεύξεις με κάποιους επιζώντες, που έκαναν τον πρώτο απολογισμό της καταστροφής, πολλοί από αυτούς με δάκρυα στα μάτια, με πρόσωπα καλυμμένα από τον καπνό, με τα συντρίμμια της πυρκαγιάς ξοπίσω τους. Ενα πλήθος πολλών και διαφορετικών συναισθημάτων με κατέκλυσε. Εκείνη τη στιγμή γύρισα το πρόσωπό μου και έστρεψα το βλέμμα μου στην γυναίκα μου. Οπως εγώ, έτσι κι αυτή, ήταν αδύνατον πιστέψει αυτό που έβλεπε και άκουγε. Ιστορίες ανθρώπων που αναζητούσαν τη διαφυγή μέσω της θάλασσας για να αποδράσουν από το φονικό κλοιό της φωτιάς, άνθρωποι που χάθηκαν από τους δικούς τους ανθρώπους, φίλοι που ακόμα αγνοούνται, γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και παιδιά που έχασαν τους γονείς τους. Ηταν απίστευτα σπαρακτικό για να το αντέξω.
Καθόλη τη διάρκεια εκείνης της ημέρας ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο, εκτός από εκείνες τις εικόνες και τα βίντεο, που είχαν αντικρίσει τα μάτια μου νωρίτερα. Υποτίθεται ότι ήμουν σε διακοπές με τη γυναίκα μου, γιορτάζοντας την επέτειο του γάμου μας, αλλά μου ήταν αδύνατονα διασκεδάσω. Το μυαλό μου έτρεχε συνεχώς πίσω, στα θύματα της φωτιάς, στην Ελλάδα και τις οικογένειές τους.
Παρατηρούσα συνεχώς τι συνέβαινε μέσα από τα Social Media και μίλησα με έναν φίλο ο οποίος μένει κοντά στο Μάτι. Μου έστειλαν βίντεο που απεικόνιζαν τον δραματικό απολογισμό και τις εικόνες μίας πόλης κατεστραμμένης. Μου είπαν διάφοροι φίλοι ότι δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ κάτι παρόμοιο στη ζωή τους. Το συναίσθημά μου ήταν ένα και μοναδικό: Ενιωθα σαν να έβλεπα ένα μέλος της δικής μου οικογένειας, ή έναν πολύ στενό φίλο να βιώνει την τραγικότητα των στιγμών.
Σκέφτομαι ότι έζησα κι έπαιξα στην Ελλάδα μόνο για δύο χρόνια, αλλά αισθάνομαι μέσα μου ότι ήταν πολύ περισσότερο από αυτό. Αισθάνομαι την Ελλάδα σαν το δεύτερο σπίτι μου και τους ανθρώπους που γνώρισα σαν μέλη ενός διευρυμένου οικογενειακού κύκλου. Και δε μιλάω μόνο σε επίπεδο αθλητισμού, αλλά και γενικότερα. Η Ελλάδα πρόσφερε σε εμένα και την οικογένειά μου τόσο μεγάλη χαρά μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ηταν πολύ δύσκολο για εμένα, από τόσο μακριά, να βλέπω ανθρώπους στην Ελλάδα να υποφέρουν.
Αυτό που ξέρω για την Ελλάδα και τους Ελληνες είναι πόσο δυνατοί άνθρωποι είναι και πόσο ανθεκτικοί στις δυσκολίες. Το διαπίστωσα από πρώτο χέρι όταν έζησα εκεί, με τους Ελληνες διέρχονταν μίας τεράστιας οικονομικής κρίσης, που μέσα σε ένα βράδυ επηρρέασε τις ζώες των ανθρώπων και των οικογενειών τους. Χιλιάδες έμειναν χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα να καλύψουν έστω τις βασικές ανάγκες τους.
Είδα τους ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που επηρρεάστηκαν περισσότερο, να μένουν δυνατοί, να παλεύουν σκληρά για να συνεχίσουν να ζουν. Ολοι ενωμένοι! Ξέρω τι θα μου πείτε: Δεν είναι συγκρίσιμες οι δύο καταστάσεις. Δεν είναι το ίδιο να χάνει κανείς χρήματα με την απώλεια των ανθρώπινων ψυχών, αλλά η πάλη, το πνεύμα της αντοχής είναι το ίδιο.
Θέλω να απευθύνω στον υπόλοιπο κόσμο ένα μήνυμα: Αυτή είναι η Ελλάδα. Ενα μικρό κομμάτι γης στον πλανήτη, που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα από τις πιο δύσκολες καταστάσεις, έχει μάθει να είναι ένας δυνατός λαός και να επιβιώνει παρά τις δυσκολίες.
Αυτή τη στιγμή, οι Έλληνες, οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτή τη χώρα, που παλεύουν σκληρά να κρατήσουν -ή ακόμα χειρότερα, να ξαναδημιουργήσουν- όλα αυτά που για εμάς, τους υπολοιπους θεωρείται δεδομένα, χρειάζονται τη βοήθειά μας, τις προσευχές μας, με όποιο τρόπο μπορούμε να το κάνουμε ο καθένας.
Λένε ότι στις στιγμές της καταστροφής και της τραγωδίας, η ανθρώπινη φύση ενεργοποιείται και ενώνεται με στόχο την επιβίωση. Τα πιο όμορφα, τα πιο μεγαλειώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπου έρχονται στο προσκήνιο.
Πέρασαν μέρες, αλλά είμαι ακόμα σε αυτό το δωμάτιο, ενός ξενοδοχείου, περίπου 4 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Οπως έγραψα και νωρίτερα, ξέρω, δεν είμαι Ελληνας και οι λέξεις μου προκύπτουν από μία ματιά πιο εξωτερική, πιο ουδέτερη. Αλλά νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω το πνεύμα της Ελλάδας. Είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι, μη Ελληνες, είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν. Η Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από μία χώρα με όμορφα νησιά και ιστορικά τουριστικά αξιοθέατα. Είναι μία χώρα γεμάτη μαχητές και ανθρώπους με αδάμαστο κουράγιο.
Το διαπίστωσα αυτό προσωπικά. Και ξέρω ότι η Ελλάδα και οι κάτοίκοί της, για ακόμα μία φορά, θα συνέλθουν από την καταστροφή και θα επανέλθουν πιο δυνατοί από ποτέ.
Μείνε δυνατή Ελλάδα
Kyle
